Gilles bracht ons met de Mercedes naar Le Bourget, waar Quirine en Emiel werden geholpen met het inladen. Gilles zette de koffers in het ruim en inspecteerde het toestel van Abraham van top tot teen en verzorgde voor Quirine de start procedure. Vlak voor het vertrek ging Gilles van boord.
Als een professionele piloot taxiede Quirine naar de take off en vlekkeloos vlogen zij door een heldere lucht via de Belgische Ardennen, Maastricht, Lelystad om te tanken en een kwartier later stonden zij aan de grond op Oud Schiphol. De koffers werden in een gereedstaande taxi ingeladen door een escort van Air Holland, die ook Abrahams Cessna overnamen. Zonder douane controle begaven zij zich naar het Apollo hotel. Zij lieten de taxi wachtten en even later werden zij op het Leidse plein in Amsterdam afgezet. Emiel had zijn Leica mee met 35 mm lens en hij maakte wat ongedwongen foto's van Quirine en zichzelf op het terras van ‘Américain’.
29.2 — Quirine vertelt verder:
‘Ik vertelde je, dat wij na het Prado museum in de botanische tuin belandden, waar François mij QueDee ging noemen. Ik vertelde hem, dat ik die dag geen verplichtingen had en bovendien zijn verjaardag niet wilde bederven. Ja, ik had zo'n Finse katoenen doorknoop jurk aan met een parelsnoer. Van plezier maakte ik opnieuw een pirouette op het schelpenpad. Mijn handtas draaide op een gegeven moment op mijn hals, toen mijn ketting knapte.
Ik schrok een beetje, 't was net of de
Ik zag François uit zijn
Toch even afgeleid en uit zijn concentratie hielp François me met het oprapen van de parels uit het schel reflecterende schelpengruis.
Wij schoten allebei in de lach.
‘‘Honderdvijfenvijftig,’’ zei ik hardop en dat bracht mij terug naar de werkelijkheid.
~ Ik heb ze allemaal, oh wat heerlijk, ' zei ik opgelucht. François wist een juwelier, achteraf besef ik, dat ik toen voor het eerst niet in de gaten kreeg, dat hij bijzonder makkelijk met zijn geld omging.
29.3 Wij brachten het snoer op de Avenida de Mendez aan de andere kant van het park. François bood de ketting aan bij senôr Fernandez. Daar vroegen we de weg naar een modezaak, want François had me verteld een penthouse te hebben. Ik had geen badpak bij me, die reis. Dus kochten we samen een bikini en een badpak. Het was in die winkel, dat ik voor het eerst kennis maakte met zijn buurvrouw, je weet wel zo'n type met een figuur van een porno koningin, overigens wel een keurige dame. Later bleek het een Spaanse gravin te zijn.
29.4 Ik had een makkelijke keus met mijn maat 38 en cup C 80, het werd een donker blauwe bikini en een zwart badpak. Bij de paskamers kwam ik toen oog in oog met Gravin Carmen Xita Bornée Lopez.
Ik schat haar maten op 112, 78, 91, dus je begrijpt een geweldige seksbom. Ze droeg een donkerblauwe bikini op haar toch al donkere huid. Ik zie nog François gezicht en vooral zijn, neem mij niet kwalijk, broek. Zij had een geweldige uitwerking op hem. O.k., ik was geslaagd en met de taxi reden wij naar zijn huis. Om een lang verhaal kort te maken, op al mijn buitenlandse reizen ontmoette ik François.
Hij is één keer in Londen geweest, totdat hij het in zijn zotte hoofd kreeg, om zich aan te melden bij het Bent Dzébèl Commando. Dat was het elite commando van Franzel Kaufmann, een Israëlische commandant.
29.5 Sinds de schermutselingen in het Libanon tijdens de vredesonderhandelingen tussen de Israëliërs en de Palestijnen heb ik nooit meer iets van hem vernomen.
Het enige wat ik heb gemerkt is dat ik er bijna zeker van ben, dat Dizzy Ledzky heel goed op de hoogte was van François 's vermeende activiteiten en dat de meeste nieuwe leden, binnen Dizzy’s groep, hebben deel uitgemaakt van hetzelfde Bent Dzébèl Commando.
Nu zijn het allemaal zakelijke relaties.
Ik wil daar nog eens met je over praten Emiel!
29.6 Samen met Quirine liep Emiel gearmd door de Leidse straat, het Singel en de Reguliersbreestraat.
Op het Rembrandt plein dronken zij bij Caransa meloenthee.
Van daaruit lieten zij zich met een taxi terugrijden naar het hotel. Zij namen elk een bad op een eigen kamer en Emiel zag Quirine terug tien minuten voor het diner.
29.7 Igor Wassiliwitsch had Emiel in de bar ontdekt en hem laten kennismaken met zijn vrouw Ludmilla. Een schitterend stel mensen met allure en doorzettingsvermogen. Een wereldwijd bedrijf met 1.500 personeelsleden uit de grond gestampt, daar moet je respect voor hebben.
Aan het diner, was Ludmilla Emiel’s gesprekspartner en Quirine bracht Igor op de hoogte over de heer Buttazzonni.
Emiel had een heel plezierig gesprek met Ludmilla over muziek. Zijzelf was weg van Scriabin en Tsjaikovsky, zij had nog met de neven op school gegaan in Sint-Petersburg.
29.8 Na het diner bezochten Igor en Ludmilla een verplichte party op de Apollolaan en verlieten om halftien het hotel.
Emiel besloot vroeg naar bed te gaan en ontkwam er niet aan, dat Quirine wederom voor de derde nacht bij hem bleef.
Voor zichzelf had Emiel al uitgemaakt de volgende morgen naar Haarlem terug te keren om aan de ‘Teylers’ opdracht te beginnen en de Rollant Collectie op digitaal materiaal vast te leggen.
30.1 Waarin Quirine mijn argwaan wekt.
Emiel, ik kan je niet veel vertellen van het Bent Dzébèl Commando, het enige wat ik weet is, dat het commando altijd in de Spaanse Pyreneeën oefende en dat ze vanuit François' chalet in Engelberg Zwitserland, allerlei skitochten organiseerden.’
Quirine kroop weer in Emiel’s armen en zei toen met een fluisterstem,
‘Emiel, ik kan dit niet voor mij houden, je ligt naast de rijkste vrouw van Europa, beloof je dat je dat niemand vertelt?’
30.2 De klank in haar stem klonk zo waar, per slot, iedereen kan zoiets voor de grap zeggen, maar zoals Emiel haar hele François relaas aan elkaar knoopte kreeg hij sterk de indruk, dat ze de waarheid sprak. Hij begon werkelijk nieuwsgierig te worden naar wat zij nog meer te vertellen had. Emiel besefte, dat hij toen in het Apollohotel, zonder dat Quirine het vroeg hem ‘n spoor had gezet.
30.3 Opnieuw begon Quirine zacht in zijn armen te snikken. Hij kon haar nauwelijks troosten. Wat hem totnogtoe was gelukt bezweek enigszins.
Hij begon Quirine te liefkozen,
zij deelden nu samen een geheim.
Van het knuffelen en liefkozen kwam nu een natuurlijke ontmoeting in bed.
Het was nog geen twaalf uur, toen Emiel de
‘Blauwe Druif’ belde in de Lange Veerstaat.
Hij vroeg Hans Blank, de eigenaar van het proeflokaal of Karel van Ekendam aanwezig was. Binnen een halve minuut had hij Karel aan de lijn.
31.1 Terug in Haarlem
Karel kwam direct in Emiel’s Jeep naar Amsterdam gereden. Emiel had namelijk een idee gekregen en dat hij < persé > wilde uitwerken.
Emiel vertelde Quirine, dat ze kon kiezen, of blijven in hotel of mee naar de Jansstraat.
31.2 ‘Ik ga met je mee. Samen uit, samen thuis,’ zei Quirine resoluut.
Emiel had geen specifieke verwachtingen van zowel Quirine zelf, als zijn eigen nieuwsgierigheid.
Iets had hem op het idee gebracht en dat wilde hij dan ook zo snel mogelijk uitproberen. Drie kwartier later verlieten zij het Apollohotel en reden met Karel terug naar Haarlem.
31.3 Emiel installeerde Quirine in zijn bed en vertelde,
dat hij nog een belangrijke opdracht moest uitwerken in zijn laboratorium.
Quirine kon hij echter niets wijs maken, ze had al gauw door waar Emiel op doelde.
Karel had de Jeep meegenomen en weer terug in de garage gezet. Het was twee uur middernacht, toen Emiel met Quirine samen in zijn laboratorium in het opstartmenu een mogelijkheid zocht om in de computer van Paris Batch in te breken.
31.4 Na een kwartier had Emiel zijn eerste resultaat.
Het pakket wat hij van Maurice meekreeg voor Dizzy haalde hij uit de computer. Om kwart voor drie gingen zij naar boven en kon Emiel samen met Quirine de lijst en foto's bestuderen. Quirine was een beetje aangeslagen, door het feit, dat Paris Batch zoveel nauwkeurige informatie over haar bezat.
Het deed haar goed, dat Emiel haar terzijde stond, nu dit op tafel kwam.
31.5 Het was teveel informatie om midden in de nacht te bestuderen, dus besloten Quirine en Emiel de stukken onder het hoofdkussen te schuiven.
Beiden vielen we in een droomloze slaap. De volgende ochtend om tien uur stonden we op. Snel deed Emiel wat inkopen en maakte een ontbijt. Quirine zat in een badhanddoek gewikkeld, de foto's uit haar dossier te bekijken. Haar boosheid van de vorige avond had plaats gemaakt voor grote verbazing, toen ze ook de lijst van al haar contacten las. De enige, die er aan ontbrak was Emiel Ensor James en daar was ze nu juist op bezoek.
Er waren duidelijke foto's van François en Quirine op de haciënda van de Trihuega's. Quirine had deze foto's nooit eerder gezien.
31.6 Ook foto's van haar en François in het Parque de Retiro in Madrid.
Dat deed voor haar de deur dicht.
‘Kun je me volgen, Emiel?’
zei Quirine gedecideerd,
‘Toen ik in 1982 in Madrid was, had ik nog geen contact met Dizzy Ledzky, hoe kan hij dan in zijn archieven hiervan foto's hebben?’
‘Ik heb een hypothetisch verhaal voor mezelf ontwikkeld, luister!’ zei Emiel en ging voor zijn gemak op de pianobank zitten.
Quirine leunde aan het eind van de concertvleugel en had de foto's uitgespreid over de lengte van de klep.
‘Het kan zijn, dat François inderdaad deel uitmaakt of uitmaakte van een georganiseerd misdaad syndicaat.
Hetzelfde geldt voor Dizzy Ledzky.
Van Ton Smid weet ik, hoe ik bij de Paris Batch ben gekomen. Op voorspraak, omdat ik een over een groot netwerk beschik en mijn vak goed versta.
Ledzky is op zoek naar talent en gaat de misdaad niet uit de weg, dat heb ik opnieuw ervaren en daarvan heb ik binnenkort ook het bewijs.’
31.7 ‘Ik stel het volgende voor Quirine,’ Emiel stond op van zijn pianobank.
Emiel liep op haar toe.
‘Het is duidelijk,
dat we voorlopig nog veel met elkaar te maken zullen hebben, we gaan op wereldreis voor de fotosessie, ik heb over een groot deel van de wereld toegang tot mijn computer en
binnenkort krijg ik een modificatie, die mij in staat stelt, waar ook ter wereld, een perfect inzicht te krijgen in de databank van Paris Batch. Ik zal de autorisatie wellicht moeten kraken. Via het computernetwerk kan ik beeldmateriaal verzamelen voor mijn databank en
gerichte opdrachten geven aan de grote persbureaus, die moet ik dan wel beveiligen of
ontkoppelen van Paris Batch. Ik verzin wel wat.
Ik zal je zeggen, waar ik op doel. Alle personen, die op jou lijst staan, zal ik laten schaduwen en ik zal via Thiery Galati proberen autorisatie te krijgen voor het grote geheugen, die heb ik nodig voor mijn opdracht in het Teylers museum,
dan kan ik tegelijkertijd de databank van Maurice Prevost kraken.’
Brechtel Brecht heeft begrepen, dat Miss DuCalembour en Emiel Ensor James zonder overhaast snel zijn vertrokken uit Parijs. Van haar collegae uit Amsterdam kreeg zij door, dat zij waren ingetrokken in een Hotel en nog
‘s-avonds laat door iemand waren opgehaald. Ze waren niet meer gesignaleerd in hun hotel... Zonder paniek traceerde Brechtel Brecht de volgende ochtend de auto waarin Miss DuCalembour en Emiel Ensor James waren vertrokken. Het kenteken stond op naam van E.E. James Ltd. Londen...
32.1 De Klokhuiskelders.
Zo gezegd, zo gedaan. Quirine stemt in met Emiel’s voorstel en kleedt zich aan. Hij laat Quirine achter op zijn zolderkamer en Emiel gaat met zijn digitale foto-uitrusting naar het Teylers museum. Emiel meldt zich aan bij de receptie en vertelt, dat er voor hem een afspraak is gemaakt met Tabe Roggeveen.
Het is vijf voor twaalf, als hij wordt binnengelaten in het kantoor van de conservator van het Teylers Museum. Hij kent Tabe vanuit het proeflokaal, zij hebben samen wel eens een biertje gedronken. Hij weet waarvoor Emiel komt en om vijf over twaalf zijn zij samen in de onderaardse gang opweg naar de Grote Markt. Zijn secretaresse heeft strikte opdracht gekregen Tabe het eerste uur niet te storen en pas na de lunch de eerste boodschappen door te geven aan haar directeur.
32.2 Met zuurstofmaskers op lopen zij door de onderaardse gang en komen in de ruimte waar de Klokhuiskelders zijn dichtgemetseld en een doorgang is,
rechts naar de Grote Kerk en links naar het onderaardse gemaal voor de Brouwerskolk.
Vlak voor de trap, die leidt naar de Grote Kerk, stuiten Tabe en Emiel op de overblijfselen van de vermoedelijk vermiste personen, die naar het er inderdaad uitziet door verstikking om het leven zijn gekomen.
32.4 In overleg met Tabe Roggeveen maakt Emiel foto's van de trap naar de kerk,
het waterreservoir en de gang die uitkomt op het onderaardse gemaal.
Bewust maakt Emiel geen foto's van de lijken, dat laat hij over aan ‘Cees’ de politiefotograaf.
32.5 Terug in het kantoor van Tabe ontdoen zij ons van de zuurstofmaskers en maken samen een wandeling langs het Spaarne.
Zij luchten hun kleren, lunchen in de Kleine Houtstraat en lopen tegen kwart voor twee terug naar zijn kantoor. Ter plekke tovert Emiel uit zijn doos van Pandora de opnames en Emiel signeert en dateert de opnames passend in zijn agenda op een gewone werkdag.
32.6 Tabe Roggeveen zal er voor zorgen, dat de foto's toevallig ook onder ogen komen van de commissaris van politie, die dezelfde middag nog een bezoek zal brengen in verband met de verdwijning van het Teylers Museum personeel.
32.7 Voor Emiel begint nu het uitwerken van zijn rapport dat hij heeft gemaakt
in Lac Daumesnil. Emiel krijgt alle medewerking en zijn persoon krijgt een intern personeelsnummer. Eén voor één krijg Emiel het personeel van het Teylers Museum in de kamer naast die van Tabe Roggeveen en Emiel maakt foto's van hen in de grote koepelzaal. Bewust vermijdt hij vragen te stellen over de verdwenen personeelsleden en spits het onderwerp op de kwaliteiten en achtergrond van de individuele werknemers. Tot sluitingstijd werkt Emiel door en heeft op een paar mensen na iedereen geïnterviewd.
33.1 Quirine zit in het proeflokaal.
Wat schetst Emiel’s verbazing. Hij wordt een modieus geklede dame waar,
haar zachte lange lichtblonde haar valt me op en haar prachtige profiel wordt zichtbaar. Quirine zit op een kruk achter in het café omringd door uitsluitend mannen. Emiel ontdekt Karel van Ekendam het eerst, want die steekt boven iedereen uit. Dan ziet Emiel Jan Boes, Ton Smit en zelfs Kees en Koos van Duinkerken, de tweeling eigenaars van de Gravin, de herberg op de hoek van de Gravinnesteeg en het Spaarne, zij komen bijna nooit in het proeflokaal.
Tabe en Emiel gaan er bij staan en Emiel stelt Tabe voor aan Quirine.
Zij stapt van haar kruk en gaat met Tabe en Emiel op de zijbank zitten.
‘Leuk u te ontmoeten, ik ben zeer geïnteresseerd in uw museum, ik heb van Emiel begrepen, dat hij een tijdje bij u onderdak is, misschien ga ik morgen met hem mee,
dan neem ik het er eens van, ik heb nog een weekje vrij voor Emiel en ik op wereldreis gaan.’
33.2 ‘Je bent welkom, mijn deur staat open,
dan laat ik je de bijzonderheden van het museum zien,’
zei Tabe en bood ons nog een biertje aan.
Quirine trok de nodige aandacht en dat speelde ze heel leuk. Ze maakte met iedereen een praatje en kwam uiteindelijk weer bij ons zitten.
Emiel kreeg een vreemd gevoel,
iedereen keek naar hen en vooral
om de blikken van Quirine op te vangen.
Na het derde biertje nam Emiel afscheid van Tabe,
groette de jongens en zonder dat hij er erg in had,
stond Karel naast hem en maakte duidelijk, dat hij Quirine en Emiel een etentje aanbood. Zo gezegd, zo gedaan. zij aten bij Wilma & Albert,
het bekende Haarlems steakhouse.
34.1 Bij Karel
Na afloop van het hoofdgerecht dronken zij Irish coffee en Karel vroeg hen mee naar zijn atelier. Twee huizen verder gingen zij naar binnen. Karel zijn atelier was groter dan Emiel’s zolderkamer. Op de bovenverdieping over de breedte van twee panden had Karel zijn atelier gebouwd. Ook het woon slaap en keuken gedeelte maakten deel uit van deze grote ruimte en waar zijn werkruimte was had hij perspex ultra violet doorlatende dakbeglazing. Emiel had het weleens overdag gezien, het atelier beschikte altijd over een zee van licht. De gezonde kleur van Karel had ook van iemand kunnen zijn, die altijd buiten werkt.
Thuis in de Jansstraat zijn Quirine en Emiel, sinds zij aankwamen in Lugano, uitgezonderd vandaag overdag, onafscheidelijk geweest. Als Emiel de nachten bij elkaar optelt, zijn Quirine en hij al langer bij elkaar geweest dan hij en Mariebelle. Bij Mariebelle was het de fysieke aantrekkingskracht en haar gezellige opgeruimde karakter wat hem aantrok. Bij Quirine had Emiel een ander gevoel gehad, ze was aantrekkelijker, onafhankelijker, zakelijker, wellicht intelligenter, maar ook eenzamer en naar hij begreep met een verleden wat knaagde.
34.4 't Was ongeveer tien uur, toen Emiel zijn computersysteem opstartte.
Al pratende met Quirine probeerde hij twee passwords en vroeg Quirine of François ook een andere naam had naast zijn Franse naam.
‘Ja! Hij heet Benjamin Jaacov Sulina Dunarea,
Sulina Dunarea is de achternaam van zijn biologische vader. Zijn moeder heette Lena Maria Tolbouchin,’ zei Quirine.
Ze had een stoel aangeschoven aan zijn bureau en Emiel tikte als password SULINA in. Prompt kreeg hij een keuzemenu, waarin stond aangegeven:
Bent Dzébèl Commando,
Ypsilon dossier,
Eigendommen en bezittingen.
Bij de keuze eigendommen en bezittingen
kon worden inlezen op plaatsnamen,
naam of een zoeknaam.
Hij koos voor Rollant,
van de Rollant collectie.
Op de computer verscheen een veld
waarin je kon opvragen:
Bouwtekeningen,
Muteren en
Televideo.
Hij koos voor bouwtekeningen.
34.5 Zij kwamen in een programma waarin je op het scherm met de muis door het nieuwe Enschedécomplex kon lopen. Emiel liet Quirine zien, waar hij die middag met Tabe was geweest. Toen Emiel met de muis langs de dichtgemetselde Klokhuiskelders kwam, koos hij voor Televideo. Op dit stationaire scherm kon had je acht camerastandpunten. Zo kreeg hij voor het eerst iets te zien van de verborgen Rollant collectie. Zij gingen terug naar de bouwtekening en liepen opnieuw met muis door de gang, maar nu de andere kant op.
Ter hoogte van de voormalige Damsteeg, nog voor de doorgang naar het Teylers Museum kon je via een trap in een lager gelegen gang komen.
Dit was een oude Spaanse vluchtgang van het voormalige klooster op het Sant.
Deze gang ging richting Spaarne en maakte een bocht naar rechts. Een gedeelte van de gang ging rechtdoor naar Herberg de Gravin en het andere deel van de gang boog af naar de Kleine Veerstraat.
Emiel koos voor het laatste en zo kwamen zij al lopend met de muis over de monitor in de parkeergarage van Ton Smid.
Deze ruimte bleek ook een aantal videocamera's te bezitten met nog een keuze
van verdieping 1,2 en 3.
Zij bevonden zich op de 1ste verdieping en
bij opvragen camera 1 stonden Quirine en Emiel oog in oog met de autoverzameling van Ton Smid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten