Wij verbleven twee dagen in het Schweizerhof hotel en drie dagen in het familie chalet van de Ledzky's in Grindelwald.
De opzet voor de nieuwe samenwerking was bijzonder geslaagd en er was sprake van een goed op elkaar ingespeeld team. Gilles, Quirine en Emiel werden afgezet in Lugano om daar de eerste besprekingen te gaan voeren bij de drukkerij.
Dizzy en Maurice reisden door naar Milaan met François. Gilles huurde een Mercedes 500 en zo kwamen we aan bij het Strandhotel Seegarten aan het meer van Lugano. Het was een ouderwets ingericht hotel. Wij schreven ons in en kregen elk een aparte kamer op verschillende etages. Gilles vroeg in rap Italiaans of het mogelijk was drie kamers naast elkaar te krijgen. ‘We zijn op zakenreis en we hebben nogal veel te bespreken, begrijpt U’.
‘Ik heb voor de heren een twee persoons kamer en voor mevrouw een kamer ernaast,’ zei de vlotte receptioniste,
‘Is dat goed ?’
Gilles stemde in en onze koffers werden naar boven gedragen. In de kleine lift zeiden we niets tot hij stilhield op de 3de etage.
‘Vind je het erg om met Emiel op één kamer te gaan Quirine, ' dan kan ik mij beter concentreren op mijn werk en jullie hebben ook genoeg te bespreken’.
26.2 — Quirine keek Emiel zakelijk aan, en zei
‘Emiel en ik zullen nog héél vaak met elkaar op zakenreis zijn, het lijkt me een goed begin Gilles, als Emiel er geen bezwaar tegen heeft.’
Emiel knikte en zo gebeurde het, dat hij ongevraagd met een prachtige vrouw de hotelkamer deelde. Quirine nam een bad, terwijl Emiel op het balkon zijn aantekeningen doorlas.
Ze kwam in een badlaken bij hem zitten en zei,
‘Het bad is heerlijk warm, wil je er ook in ?’
‘O.k.’
zei Emiel kleedde zich op de kamer uit en stapte pardoes in het warme bad.
Quirine was reeds aangekleed, toen Emiel zijn scheermesje verwisselde voor een nieuwe. Zij gebruikten samen met Gilles een eenvoudig diner in het hotel. Na het diner trok Gilles zich terug op zijn kamer. Zo hadden Quirine en Emiel de hele avond voor elkaar.
Emiel kon het niet nalaten een half uurtje piano te spelen.
Na zijn eerste Impromptu van Franz Schubert kreeg Emiel applaus van de over het algemeen oudere dames in de lounge. ` Encore, encore monsieur, très aimables ', werd er geroepen.
Even later maakten Quirine en Emiel een wandeling door het centrum van Lugano en dronken een wijntje toen Quirine voor de tweede maal over haar vriend François Vesoulis sprak en ze vroeg er verder met niemand over te spreken.
Tot laat in de avond vertelde Quirine Emiel in bed, hoe ze hem had ontmoet, waar hij woonde, over zijn stiefvader Tiri Trihuega en over zijn ouders.
De balkondeuren hadden op een kiertje gestaan.
Zij vielen als broer en zus in slaap en werden de volgende ochtend voor het eerst naast elkaar wakker. Emiel had heerlijk geslapen.
26.3 Om precies 1 minuut voor negen werden zij door de secretaresse van de heer Buttazzonni in zijn kamer gelaten en om klokslag negen kwam de Italiaanse drukker zijn kantoor binnen.
‘Bon giorno mevrouw DuCalembour en meneer James, prettig kennis met u te maken.’
Giuseppe Antoni Buttazzonni nam plaats achter zijn bureau en al rap had Quirine in een overigens perfect Italiaanse conversatie de basis van het doel van het gesprek op tafel.
Af en toe vertelde ze de kernpunten in het Nederlands aan Emiel.
Halverwege het gesprek kwam de bedrijfsleider, Lorenzo Ferro, van de drukkerij erbij en kreeg Emiel een rondleiding op de zet afdeling en maakte hij de gebruikelijke afspraken voor het aan te leveren filmmateriaal.
Quirine was achtergebleven met de heer Buttazzonni voor de prijsonderhandeling.
Lorenzo Ferro bracht Emiel terug, Quirine stond op om afscheid te nemen van de Italiaanse drukker.
Gilles reed de auto om precies half elf voor, hij had ons uit het hotel geboekt en de koffers ingeladen.
Zij reden aan een stuk door om en om aan het stuur terug naar Parijs.
— Brechtel Brecht heeft nog niet uitgeboekt in Strandhotel Seegarten, gewoon als een van de gasten van het hotel, zat zij in de lounge verkleed als grijsharige moeilijk ter been zijnde dame in goeden doen. Zij had genoten van Emiel’s pianospel. Zij had heerlijk geslapen en een van haar ‘spionnen’ hadden knap werk verricht. Zij kwam te weten, dat Miss DuCalembour en Emiel Ensor James, zowel zakelijk als privé onafscheidelijk zijn geweest. De verrichtingen van hun chauffeur Gilles leidde tot bevestiging dat alle activiteiten van LEDZHOLD via Paris Batch liepen. Regelmatig contact was er met de Rue St. Honorée 15, François en Gilles verrichtingen waren waardevol voor Europol. Nog voor het Zwitsers/Italiaanse reisgezelschap in Parijs arriveerde, was Brechtel al weer terug op haar post in Rue St. Honorée Treize.
Haar medewerkers hadden inmiddels de villa in Lac Daumesnil van afluisterapparatuur voorzien.
27.1 — Parijs, Quirine vertelt verder
Toen zij in Parijs terugkwamen logeerden Quirine en Emiel op dezelfde etage.
Zij gingen die avond niet uit en Mariebelle was een paar dagen naar Concarneau op bezoek bij haar ouders. Quirine kwam weer bij Emiel in bed liggen en vertelde hem verder over haar ontmoeting met François.
27.2 ` Het was op vijftien augustus 1982, dat ik voor zaken in Madrid was. Ik had nog een paar dagen extra voor ik mijn eerste zakelijke ontmoeting zou hebben. Ik ging naar het Pradomuseum. In het Pradomuseum was François vaak te vinden. Ik liep daar naar binnen en in de zitzaal zag ik hem voor het eerst. Hij had me aangekeken en bleef me aankijken en op gegeven ogenblik toen ik vlak bij hem was knikte hij vriendelijk naar me en volgde me op enige afstand.
We bleven naar elkaar kijken en ik kreeg de indruk, dat er voor hem niets meer bestond dan alléén ik. Hij stapte op me toe, liep achter me langs en zei in beschaafd Frans,
‘U bent prachtig om naar te kijken, madame, om niet de indruk te geven, vervelend te zijn, mag ik u voorgaan naar mijn geliefde galerij ?’ Hij liep voor me uit naar de oostvleugel van het Pradomuseum en zei op fluistertoon, ‘U zult zich aangenaam verpozen, terwijl ik mijn geluk zwijgzaam met u deel op deze mooie dag.’
Ik was geboeid door hem, nog nooit had iemand eerder mij zo benaderd en met minieme gebaren maakte hij me duidelijk hem te volgen. In gelijke tred liepen we op een galerij van Picasso af. Later begreep ik, dat hij een stuk jonger was, op school was gegaan in Frankrijk, Spanje, Italië en Zwitserland en vulde zijn vrije tijd op met privélessen psychologie, geografie en antropologie.
27.3 — Ze was dicht tegen Emiel aan gaan liggen, toen Quirine verder vertelde.
Zijn werkelijke ouders woonden in Bulgarije en zijn vader had jarenlang op de dodenlijst gestaan van internationale syndicaten. Hij heeft nog een neef in Amerika en tante in Zwitserland. Zijn vader stond aan het hoofd van een omstreden organisatie. Als kind leerde hij de organisatie van zijn vader door en door kennen en om veiligheidsredenen is François opgegroeid bij zijn tante in Zwitserland en later door zijn pleegouders opgevoed. Ik heb nooit inhoudelijk met hem gesproken over de activiteiten van zijn vader, maar ik heb altijd sterk de indruk gekregen, dat François het werk van zijn vader heeft voorgezet. Zijn ouders zijn allebei vermoord of bij een aardverschuiving om het leven gekomen, daar ben ik nooit achter gekomen.
27.4 Toen ik in die Picasso galerij stond, leek het alsof François en ik door een magnetische kracht waren bevangen. Hij streelde met zijn blauwe ogen de omgeving en mij en ik kreeg de indruk, dat hij mijn gedachten kon lezen. Op een geven moment ging er een gong voor de middag sluiting. We verlieten het Pradomuseum en begaven ons in het drukke stadsgewoel van Madrid. Ik dwong me zijn aantrekkings¬kracht onder controle te krijgen, toen ik voor het eerst tegen hem zei, Vertel me eens hoe je heet, kunstliefhebber ? ' Mijn stem moet erg warm geklonken hebben, want zijn ogen straalden toen hij mij nieuwsgierig bleef aankijken. Ik herinner me nog dat het hem verbaasde mijn lichte Engelse accent in het Frans.
27.5 We verruilden het drukke stadsgewoel voor een prachtige botanische tuin, het Parque de Retiro, alsof het was afgesproken.
Ik herinner me, dat de zon straalde en het lawaai van de verkeersdrukte wegebde, toen we op het schelpenpad liepen.
François nam het woord, ` Welkom op mijn verjaardag, mijn naam is François Vesoulis en hoe heet jij ? '
Spontaan kuste ik mijn kunstliefhebber op zijn gladgeschoren wangen en zei, ` Gefeliciteerd, mijn naam is Quirine DuCalembour, hier staat een Hollands meisje met een Franse achternaam, ik feliciteer je met je hoeveelste .....? '
` Achttiende .....' ` .....Verjaardag '
We schoten allebei in de lach en van plezier draaide ik me op een been voor hem om, hij stak zijn beide armen uit en ving me op. Ik leunde op zijn borst, zoals nu bij jou, en ik haalde opgelucht diep adem. Toen zwolden ook mijn borsten op en François drukte zich tegen me aan.
27.6 Alsof het er allemaal bij hoorde zonk Quirine op dat moment diep in Emiel’s armen. Quirine vervolgde;
François zei toen, " Oh merci, ma chérie. Tu es magnifique, c'est trois ans passé parce qu' il y a mon anniversaire sans félicitation. Ce jour sera merveilleuse avec toi. Quelle bon nomme, Quirine DuCalembour. Tu parle François avec un accent legère Anglais ? Je pense..., je pense..., je te nomme QueDee,
NIMROD.
28.1 De nacht waarin Emiel zichzelf moest blijven.
Quirine lag in tranen naast hem in bed op zijn logeerkamer in het huis van Dizzy Ledzky. Ze had hem van wijlen haar vriend François verteld en min of meer duidelijk gemaakt, dat ze er niet van overtuigd was, of hij werkelijk ook dood was, omdat ze al drie jaar sterker hieraan ging twijfelen. Ze had hem in vertrouwen genomen op hun eerste wandeling aan de Schweizerhofquai in Luzern. Toen op de eerste nacht in het Strandhotel Seegarten in Lugano en nu de tweede nacht samen, overigens als broer en zus.
28.2 Het eerste verdriet was al wat weggezakt, toen Quirine hem huilend en lachend tegelijk vroeg, of ze de nacht bij hem mocht doorbrengen.
‘Quirine, ik ben blij, dat je me in vertrouwen neemt, maar je moet goed begrijpen, dat ik geen misbruik van de situatie wil maken, natuurlijk mag je bij me blijven liggen en dat bedoel ik dan letterlijk,’ zei Emiel met een doezelige stem. Quirine knikte en draaide zich om in de lepeltje houding met haar heerlijke achterste tegen zijn buik. Zo viel Emiel in een droomloze slaap.
's-Ochtends om vijf uur werd hij wakker van het woelen van Quirine. Ze kroop weer in zijn armen en knuffelde hem teder. Emiel probeerde haar aan het verstand te brengen waar ze was en met wie. Sportief nam ze het op, toen het tot haar doordrong. Ze gaf Emiel een kus en ging naar haar eigen kamer.
28.3 Voor het ontbijt was Emiel al vroeg op, hij nam een paar verse croissants met hete koffie bij madame de Mariage in het souterrain. Zijn vingers jeukten en hij begon eenvoudige toonladders te spelen, speelde een paar ragtimes en preludeerde Bach. Toen hij begon aan de ‘Valses Caprice van Franz Schubert’ bewerkt door Franz Liszt werd Emiel Quirine gewaar. Ze zag er stralend uit en Emiel kreeg de indruk bij haar blik, dat hij het hele verhaal van het Prado museum opnieuw hoorde. Althans zo vertaalde hij het voor zichzelf, terwijl de wals klonk.
—Met een koptelefoon op liep Brechtel Brecht naar de achterzijde van het huis, ze schoof de koptelefoon weg en luisterde met haar blote oren naar Emiel. Door een lichtspeling van de glazen serre en het tuinhuis werd zij Miss DuCalembour gewaar leunend tegen de piano à queue met haar handen onder haar kin...
35.4 De klok wees halftien aan, toen Barôn geruisloos de serre binnenkwam en rustig het slotakkoord afwachtte van de VIe valse.
‘Ik heb voor u beiden bericht, madame DuCalembour en monsieur James, de heer Ledzky belde vanuit de auto in Milaan en vraagt of u beiden wilt afreizen naar Nederland. Hij heeft voor u vanavond een afspraak gemaakt met de heer en mevrouw Wassiliwitsch, u dineert in het Forte Crest Hotel op de Apollolaan in Amsterdam en er is voor u beiden een hotelkamer gereserveerd. Oh ja, als madame het op prijs stelt? U kunt de Cessna van de heer Abraham Ledzky gebruiken, die staat in een hangar op Le Bourget en Gilles kan u erheen brengen. Je voudrais servir du café, maintenant madame et monsieur?’ en zonder verder iets te zeggen genoten Quirine en Emiel van heerlijke verse koffie.
28.5 Emiel snoof de frisse Parijse ochtendlucht op en keek nog eens om zich heen. Hij excuseerde zich en schreef een brief aan Mariebelle, die hij aan madame de Mariage overhandigde. In het souterrain nam hij afscheid van Anjou en madame de Mariage en Emiel liep nog even naar het kantoor van Paris Batch, waar hij Brigitte Prevost, Esther en Maria Cousteau begroette.
‘Aan alles komt een eind, ik kom jullie vaarwel zeggen voorlopig, we zullen nog genoeg met elkaar van doen hebben en kunnen straks nog sneller converseren als mijn nieuwe computer is geïnstalleerd.’ ‘Dat is waar ook,’ zei Brigitte,
‘Thiery Galati heeft er voor gezorgd, dat je nieuwe computer op Schiphol Amsterdam al is ingeklaard en hij komt hem zelf installeren, hij neemt nog contact met je op.’ Emiel gaf de dames formeel een hand en ging naar zijn kamer, waar Barôn zijn koffers aan het pakken was.
Emiel liep even naar de kamer van Quirine. ‘Is het mogelijk, op Schiphol te landen, Quirine, dat scheelt ons weer een autorit?’ vroeg Emiel aan Quirine.
28.6 ‘Ik heb al contact gehad met de verkeersleiding, we landen op oud Schiphol en wij kunnen ook Abrahams vliegtuig kwijt in een hangar bij Air Holland.’
‘Perfect, dat heb je mooi geregeld, hoe laat vertrekken we hier?’
‘Wachten heeft geen zin, we gaan meteen, Gilles wacht ons al beneden op.’
zei een vrolijke Quirine.
‘Bovendien heb ik zin om te vliegen, het is prachtig weer.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten