De Paris Batch files ® Proloog

Thursday, 30. November 1989, 12:00:00

“Ik was op vakantie in Zwitserland met Marianne Rohrbach en Sybille Zante toen ik jou voor het eerst bewust werd, achteraf besef ik dat jij toen een enorme indruk op me maakte Brechtel eerlijk, je moet me geloven,” Emiel’s stem klonk zo zacht dat hij er van opkeek, hij hield zijn adem in en probeerde liggend in het donker vanaf de achterbank van de auto waarin zij zaten naar haar te kijken. Hij zag slechts haar profiel afgetekend tegen een ondefinieerbare lichtbron. Emiel kon zich niet oriënteren, samen hadden zij uren achtereen gereden over verschillende soorten wegen, stijl omhoog soms, dan weer glooiend en nu reden zij op een rechte vlakke weg. Hij kon zich niet herinneren of zij ergens waren gestopt. “Emiel, hoe voel je je nu ? Je hebt bijna drie uur geslapen, wat had je ervan gedacht als we iets gaan eten onderweg, ik heb wel trek en we hebben wat frisse lucht nodig als we nog verder willen, we kunnen eigenlijk niet in een wegrestaurant terecht, jouw foto heeft in alle Europese kranten gestaan en je was zelf op CNN, maar daar verzin ik wel wat op,” zie Brechtel Brecht heel zacht. Emiel kon haar toch heel duidelijk verstaan. Brechtel had de auto gestopt aan de uiterste zijde op een brede vluchtstrook naast de tweebaansweg waarop zij zojuist reden. Aan het bord wat Emiel langs de kant zag staan maakte hij op, dat zij zich ergens in het Eiffelgebergte bevonden, aan de heldere hemel met zijn sterren begreep Emiel, dat zij in noordelijke richting stonden geparkeerd. Brechtel pakte iets uit de kofferbak. Zij nam plaats bij Emiel op de achterbank. Door een druk op een knopje midden van het plafond werden alle vensters van de speciale C5 geblindeerd en rondom was er in een zachte pasteltint plafondverlichting gaan branden, die willekeurig het hele spectrum aan kleur bezat. Brechtel klapte een grote spiegel uit het hemeltje en begon haar blonde haar bijeen te binden en zette een korte kastanjerode krullende pruik op. Ze maakte haar wenkbrauwen donkerder en breeder met een stift en haar bovengebit voorzag zij van een opzetstuk, wat haar gezicht totaal veranderde en daarbij zette zij Elvis Costello een bril op. Haar gezichtuitdrukking was ook heel anders toen zij Emiel voor het eerst aankeek met een vragende glimlach. Zij had nog meer in haar houten naaidoos. Brechtel gebaarde naar Emiel met de naaidoos op haar schoot terwijl zij haar knieën iets omhoog trok en haar handen vanuit de doos nog een pruik tevoorschijn toverde. Emiel boog iets naar voren zonder iets te zeggen. Brechtel schoof een goed zittende eveneens krullende grijze pruik over zijn haardos. Brechtel schoof bij Emiel op zijn bovenkaak kleine zijvleugels wat zijn gezichtsuitdrukking en zelfs zijn stem enigszins veranderde, merkte Emiel toen hij in de spiegel kijkend met onnozele woorden haar ogen zocht door haar brillenglazen. “Wie had hieraan kunnen denken Brechtel, dat je ons zo kan veranderen, kan ik hier wel mee eten?” Emiel gebaarde haar in de spiegel door met zijn kaken een kouwende beweging te maken. “ Ja hoor, je kunt hier uitstekend mee eten, je eerste drankje of eten warm of koud zal even vreemd zijn, ’t is net of je bij de tandarts vandaan komt, ’t doet geen pijn, maar je begrijpt natuurlijk ook, dat ik er niet op uit ben om met jou hoe dan ook herkend te kunnen worden, alles zullen wij moeten uitsluiten, je hebt aan zoveel gevaren bloot gestaan zonder het te beseffen Emiel. Je weet nooit wie wij kunnen tegenkomen.” Brechtel klapte de spiegel terug en deed de binnenverlichting uit en tegelijkertijd verruilde het duister zich voor iets minder duister. Emiel ontdekte nu ook, dat zij waren gestopt bij een Raststätte. Via een betonnentrap konden zij ongeveer 50 meter naar beneden lopen. Emiel realiseerde zich wel, dat zijn zwak voor vrouwen weer geweld werd aangedaan, ’t was niet zijn idee geweest om samen deze reis te maken. Nu hij bijna dij aan dij met Brechtel Brecht op de achterbank van haar auto zat realiseerde hij zich dat dondersgoed. Beneden in het zelfbedieningsrestaurant was het heel rustig op die donderdagavond. Brechtel informeerde bij de balie of zij ergens konden overnachten, eigenlijk vroeg zij naar de bekende weg, allang had zij opgemerkt dat de Raststätte aangrenzend een kleine herberg bevatte waar nog voldoende slaapplaatsen waren voor de komende nacht. Emiel kon zijn ogen niet van haar afhouden. Hij had haar aan de balie zien staan bijna onopvallend met het personeel zien praten. Haar kort krullende rode haar met het dunne moderne veelkleurige montuur, het was hem niet opgevallen dat zij ook nog donker gekleurde contactlenzen onder haar brilleglazen droeg. Toen zij op hem toeliep had hij de grootste moeite haar te herkennen, ze liep zelfs anders, minder rechtop. Onder haar regenjas droeg zij een eenvoudige doorknoopjurk met open hals en korte mouwen, daaroverheen hing een loshangend zachtgeel vest. Haar blote voeten staken in platte schoenen. Emiel had haar jas aangepakt en op de dichtsbijzijnde kapstok gehangen. Zwijgend kozen zij een eenvoudige avondmaaltijd voorafgegeaan met soep van de dag en zuurkool met kleine gesneden stukjes worst, ananas en een klein puddinkje. Zij dronken er mineraalwater bij. Emiel probeerde een gesprek met haar te beginnen, meestal had hij daar totaal geen moeite mee, hij bedacht zich nog even maar bleef haar wel steeds aankijken. Af en toe draaide Brechtel haar hoofd weg om het restaurant te verkennen, maar zij verloor geen oogcontact met Emiel. Door haar donkere contactlenzen en bril kon Emiel zich nauwelijks Brechtel voorstellen, dat hij zijn best probeerde te doen met haar in gesprek te geraken. Hij had al begrepen, dat zij hem de laatste jaren had bestudeerd en gevolgd in zijn ambulante werk, zonder dat hij daar ooit erg in had. Hij had een groot hoofdstuk van zijn loopbaan afgesloten en stond op het punt weer een nieuw avontuur te beginnen. “Ongelooflijk, nu zit ik met jou hier aan deze tafel in dit restaurant, ’t is dat je me ‘als ’t ware’ ontvoerd hebt, daarvoor ben ik je reuze dankbaar. Ben je echt van plan van baan te gaan veranderen Brechtel ?” zo begon Emiel zijn gesprek die avond. “ Is er in jouw nieuwe leven ruimte voor een partner Brechtel ? Je laat me bijna geen andere keus, ik heb vele en verschillende relaties gehad, maar met jou zou ik graag iets nieuws willen beginnen. Lieve Brechtel ik doe je hierbij een aanzoek?” Emiel wachtte haar antwoord niet af. Hij pakte spontaan zijn Leica en maakte onverwacht een foto van haar.

1. Brechtel maakt indruk op Emiel. Aflevering 1

1. Op vakantie in Zwitserland.

Wat Emiel overkwam.

Emiel staat in de keuken van het chalet, om water op te zetten voor een kopje Lapsang Souchong thee. De meisjes, Marianne en Sybille zullen zo wel terug zijn van boodschappen doen bedenkt hij. In het chalet loopt hij van het keukenraam in volle zon gehuld weg naar de livingroom en een donkere schaduw maakt hem attent dat er iets niet in orde is. Voor hem ziet hij naast zijn eigen schaduw een tweede schaduw ontstaan. Automatisch wil hij zich omdraaien. Emiel is op vakantie gegaan naar Zwitserland, een land waaraan hij zijn hart heeft verpand. Hij voelt zich hier altijd bijzonder thuis in Zwitserland, dat vermeldt hij altijd in zijn verslagen en passant als het ter sprake komt, in alle seizoenen en windstreken, hij merkt er altijd wel bij op, dat hij in de wereld buiten Zwitserland ook heel veel mooie stekkies kent. Voor hem is het een soort tweede vaderland, dit gevoel wordt verstrekt omdat Emiel ontzettend veel leuke mensen heeft ontmoet, zeker hier in Engelberg in het Berner Oberland. Voor Emiel er erg in heeft gaat hij geheel onderuit. Een stevige dreun op zijn hoofd en nek doet hem in elkaar zakken. Er valt iets over hem heen en gelijktijdig doet zich een gigantische ontploffing voor.

Vanaf dat moment is het alsof Emiel niet meer leeft. In zijn gedachten lijkt het alsof hij tien jaar ouder is geworden met het sterke gevoel heeft weer terug te zijn bij zijn moeder, die alles voor hem opneemt en regelt, alles gaat aan hem voorbij en hij heeft nergens meer grip op. Emiel ligt in een witte kamer. Letterlijk alles is wit. Hij kijkt naar een wit plafond, witte muren, een kozijn met witte luxaflex en boven zijn bed een wit handvat waaraan hij zich kan optrekken. Het komt niet in zijn gedachten op. Emiel ligt er al uren te staren en hij voelt zich versuft en steeds zakt hij weer weg in een droom, waarbij zijn moeder aan zijn bed zit, ze leest een boek en als zij een bladzijde omslaat kijkt ze even ter controle naar haar enige zoon. Iedere keer als Emiel bijkomt is alles weer wit, helemaal wit.

2. De Nachtmerrie lijkt over te gaan.

Emiel wordt wakker in een ziekenhuisbed.
Hij kijkt om zich heen en voor zover het tot hem doordringt ligt hij alleen op een kamer. In zijn herinnering duurt het eindeloos lang voor er iemand naar hem komt kijken. Als uit het niets hoort Emiel een vriendelijke stem.
` U bent meneer James, uit Holland?'
Het is een vrouwenstem. Emiel kijkt op en hij ziet niets.
Hij probeert wat te zeggen, maar er komt geen geluid uit zijn keel.

Emiel probeert te schreeuwen en hij draait zijn hoofd om naar rechts.
Emiel kijkt recht in het gezicht van de meest vriendelijke vrouw die je kunt bedenken in een verpleegsters uniform. Zij kijkt hem aandachtig aan. Emiel poogt een knikbeweging te maken. ` U bent hier gisteren gebracht meneer James, er is een ongelukje met u thuis gebeurd. U heeft een flinke hersenschudding en een gekneusde voet.'
` Wat is er gebeurd zuster .... ? '
` Brecht, Brechtel Brecht, is mijn naam.'
` Voor zover ik heb begrepen heeft u een vlizotrap op uw hoofd gekregen en dat is uw redding.'
In het vriendelijke gezicht van de verpleegster staan een paar twinkelende amber kleurige ogen. Onder haar witte verpleegsterskapje heeft zij haar licht grijzende donkere haar in een knot opgestoken. `U werd aangetroffen onder een wandkleed. In de bijkeuken heeft zich een explosie plaatsgevonden. De gastank is ontploft en daarbij zijn twee personen omgekomen. Zij zijn nog niet geïdentificeerd.'
Haar stem klinkt zacht, maar als zij hem dat zegt maakt Emiel zich toch een beetje ongerust. ` Ik heb bezoek voor u.'
Met een alleraardigste glimlach verdwijnt Brechtel Brecht, zodra zij zich heeft omgedraaid, kan Emiel zich totaal niet meer herinneren hoe ze er uitziet.

3. Emiel’s broodheer doet zich voor als commissaris van Europol.

Wie komen daar binnen? Dizzy Ledzky, holdingdirecteur eigenaar van LEDZHOLD, het bedrijf met vele dochterondernemingen, waaronder LEDZKIES, het grootste veilinghuis ter wereld.
Zoals altijd ziet Dizzy er verzorgd uit, naast hem komt zijn chauffeur Gilles Wecq in beeld, een breedgeschouderde intelligent ogende man,
iets te mooi en sluw voor een doorsnee directie chauffeur.

Emiel probeert Brechtel zich hardnekkig te herinneren, het kost hem de grootste moeite om helder te denken. Wel beseft hij, dat hij altijd in zijn vrijgezellen bestaan onbewust op zoek is geweest naar een vrouw zo iemand als Brechtel. Waauw wat een vrouw !!!

3. Computercrash

Er worden officieel handen uitgewisseld en Dizzy neemt het woord.
“Van Reza hoorde ik, dat je hier in Luzern in het ziekenhuis ligt,
je hebt “mazzel” dat je onder het wandkleed terecht bent gekomen.
Die hersenschudding overleef je wel.”

Zo begint het gesprek over en weer en er wordt vooral aardig tegen elkaar gedaan.
“Je hebt al begrepen, dat Reza”s enige zoon Thierry wordt vermist sinds vorige week donderdag? “
“Ja, ik heb begrepen dat hij in Haarlem is gesignaleerd tijdens de stadsfeesten en spoorloos is verdwenen,”zei Emiel toonloos,
het Klokhuis dossier kwam in zijn gedachten op,
de inventarislijst van de Rollant Collectie.
Dizzy haalde uit zijn zak een paar oordopjes van een walkman.
Emiel kreeg te horen dat Manager Maurice Prevost van Paris Batch met zijn systeembeheerder Thierry Galati Emiel “s Klokhuis dossier hadden bestudeerd.
Maria en Esther Cousteau, leden van het kantoorpersoneel van Paris Batch, het veiligheidsbureau van LEDZHOLD, hebben de lijst gearchiveerd.
Samen met Brigitte Prevost hebben Maurice en Thierry de digitale fotolijst van Emiel bewerkt en voor LEDZKIES in New York voorbereid.
De tweelingbroer van Dizzy, Abraham, kon met de taxatie beginnen.

2 promille van de waarde van de verkoop zou aan royalty”s aan Emiel worden uitbetaald op zijn bankrekening in Luxemburg, dat kon hij zich herinneren.
Het duurde even en daar ging de deur opnieuw open.
Dizzy verwijderde de oordopjes.
Emiel zei niet, dat de Klokhuiskelders helemaal leeg waren.
Ongestoord vervolgde Dizzy het gesprek, met zijn handen zijn stopdas ophalend in de boord van zijn blauwe Golden Arrow-shirt met witte button-down boord. Gilles Wecq haalde zijn wollen zwarte sokken op en knoopte opnieuw zijn veters van zijn glimmende Italiaanse schoenen.
“Wij wachten nu op de taxatie, want het Klokhuisdossier is het enige houvast.
Wij hebben een enorm probleem.
De backup Paris Batch files zijn verdwenen bij Thierry en het computergeheugen van Maurice”s kantoor is gecrasht.
Omdat wij van jouw boodschappendienst vernamen dat je aan een buitenlandse opdracht werkte heb ik Maurice opdracht gegeven bij jou in je laboratorium te gaan kijken.
We hebben zonder jouw toestemming toegang genomen tot je computer, maar daar is ook het hele fotoarchief ontoegankelijk.”
— Emiel werd op commando bleek, eigenlijk moest hij inwendig gniffelen en hij was geweldig trots op Tiri Trihuega, beschermheer en leider van Emiel”s privé leger en zijn mannen —
“Wij gaan er vanuit dat er opzet in het spel is, maar we tasten nog volledig in het duister.”

Dizzy sprak weer.
“Heb jij misschien nog suggesties wat er aan de hand kan zijn, Emiel?”
“Ik zou het hiervandaan niet weten, de laatste keer dat er naar Paris Batch materiaal werd overbracht is door Thierry gedaan,
misschien dat het buffersysteem nog iets oplevert?”

Gilles nam het woord,
“Daar is geen kijk op, de buffergegevens en het geheugen zijn geheel verdwenen, de computer start niet eens meer op!”
“Heb je de politie al ingeschakeld?”

“Ja, wij hebben Thierry als vermist opgegeven en aangifte gedaan van diefstal uit jouw laboratorium, Europol is ingeschakeld.”

4. Het gaat niemand wat aan, wat Emiel allemaal heeft ontdekt.

Emiel dacht bij zichzelf,
Wat moet ik hier nu mee.
Ik heb mijn werk keurig afgeleverd,
wat ik veel erger vind is dat mijn hele digitale archief is verdwenen.
Inwendig moest hij ook glimlachen.
Dat laatste maakte hij ook kenbaar en zei erbij.
“ Bij wie kan ik de schadeclaim indienen, Dizzy?”
“Jij bent ruimschoots betaald voor deze opdracht en de royalties zijn niet mis, voor het verlies van je archief zou ik je een tegemoetkoming kunnen geven, zoek maar eens uit hoe het met je verzekering zit en geef me een idee van schadegrootte.”
“Dat hoor je nog van, via mijn advocaat,”
zei Emiel en dacht bij zichzelf,
“ de huurprijs van mijn back-up in Duitsland en een gedeelte van de apparatuur in Nederland, Engeland, Duitsland en Ierland, dat zal Dizzy gaan betalen.”
Zij worden onderbroken door Brechtel Brecht.
“ Heren ik moet u verzoeken afscheid te nemen, meneer James heeft zijn rust nodig.”
Gilles en Dizzy namen gedwee afscheid en vertrokken terug naar Parijs.
Met geen woord spraken Gilles en Dizzy erover dat er twee mensen bij de gasontploffing in Engelberg om het leven waren gekomen.

5. Emiel krijgt eindelijk bericht.

“Hebben er nog mensen naar mij gevraagd mevrouw Brecht?” vraagt Emiel terwijl hij probeert op zijn andere zij te gaan liggen.
“Zeg maar Brechtel, Emiel, ja er hebben twee dames zich bij de receptie aangemeld om te informeren hoe het met je was.
De dames Zante en Rohrbach lieten weten, dat zij nu logeren bij mevrouw Reza Tolbouchin.
Ik heb uw zaktelefoon in gebruik. U neemt het me vast niet kwalijk.
Er is drie keer gebeld.
Ik heb mevrouw DuCalembour, Mariët van Santen en mevrouw von Oppenheim gerust kunnen stellen, zij bellen nog terug.”
Emiel genoot van deze vrouw, die tot hem sprak, de hele vrouwenwereld kwam weer bij hem binnen. Brechtel Brecht maakte een bijzondere indruk op hem, ze was zo”n beetje van zijn eigen leeftijd.
“U bent niet alleen mijn verpleegster, maar ook nog mijn secretaresse begrijp ik.”
Met een gebaar onderbrak Brechtel Brecht hem.
“U heeft volledige rust nodig, maar omdat deze heren van Europol zijn heb ik ze de toegang niet kunnen weigeren,” zei ze. Emiel schoot even in de lach,
“Serieus, zeiden ze dat? Zij hebben uw mooi tuk, ik heb voor deze heren een opdracht drie weken geleden afgerond waar zij over begonnen te zeuren.”

Brechtel kreeg er een kleur van en zei kordaat,
“Het is tijd voor een rit.”

Achter het bed vandaan haalde zij een rolstoel te voorschijn.
Ze kleedde Emiel aan in een dikke kamerjas en wikkelde hem in een plaid.

6. Een ritje buiten het gebouw in de rolstoel.

Zij duwde het wagentje met Emiel naar de lift. — Wat Emiel opviel, alles aan deze vrouw was mooi. Zij had een goed figuur, mooie handen, slanke lange benen, een heel lief gezicht met prachtige amberkleurige ogen. Emiel had wel kijk op vrouwen, enerzijds beroepsmatig anderzijds was zijn leven geheel gevuld met belangstelling en respect voor het vrouwelijk geslacht. Emiel viel zonder enige moeite in de smaak bij de vrouwen, van nature had hij een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Hij werd bewonderd in zijn vak en hobby’s. Een daarvan was zijn muzikale kant.—

Zij gingen van drie hoog naar de parterre.
Door een lange gang kwamen zij uiteindelijk bij de tuin van de kliniek.
—Het was hetzelfde weer als tijdens de laatste bergwandeling met Marianne Rohrbach en Sybille Zante. Marianne en Sybille waren hartsvriendinnen, studeerden allebei aan de L”Ecole Commerce, Sybille is het zusje van Chalcidice.
Chalcidice op haar beurt letterlijk een Griekse schone en intelligente vrouw.
Emiel had Chalcidice overgehaald, ze was nu een begrip voor het groot Duits publiek en abonnement houders van Playboy Germany.—

Brechtel haalde een zonnebril met heel donkere glazen uit een zijvak van de rolstoel. “Zet deze bril op en doe hem niet eerder af tot wij weer boven zijn.”
In een prachtig aangelegde tuin werd Emiel rondgereden.
Hij hoorde zijn telefoon overgaan.
Brechtel nam op en zei,
“Ruswil Kliniek, goedemiddag.”
Zonder dat Emiel wist met wie zij sprak liep zij bij hem vandaan.
Emiel kon niet verstaan waar het over ging. Even later zei Brechtel.
“Die twee zogenaamde heren van Europol zijn ons te vlug af geweest,
er komen nu twee heren van de recherche naar de plantenkas.”

7. Emiel wordt ondervraagd door de politie.

Brechtel reed Emiel naar de plantenkas en liet hem achter.
Op gepaste afstand verzorgde zij een aantal planten.
Twee heren kwamen aangelopen en stelden zichzelf voor.
Brigadier Cranz en inspecteur Napf waren rechercheurs van het Berner Oberland. Ze stelden een aantal vragen, die hij allemaal makkelijk kon beantwoorden.
“Wanneer bent u naar Zwitserland gekomen?”
- Een paar dagen geleden.
“Met wie was u naar Titlis en Urirotstock?”
- Met de meisjes Marianne Rohrbach en Sybille Zante.
“Wanneer verstuikte u uw enkel?”
- Met de afdaling voor Engelberg.
“Hoe kent u mevrouw Reza Tolbouchin?”
- Via hoofd automatisering van Paris Batch.
“Wanneer heeft u voor het laatst Zürich bezocht?”
- Als ik me goed herinner met collega”s van Paris Batch voor mijn wereldreis.
“Wat is uw connectie met de École Commerce te Zürich?”
- Ik ben gastdocent.
“Met wie was u in het Fahrni Chalet?”
- Zoals ik al eerder zei met de meisjes.
“Wat is uw connectie met Paris Batch?”
- Ik ben freelance fotograaf.
“Kent u Maurice Prevost?”
- Ja, dat is de manager van Paris Batch.
“U kent ook Guy D`Anjou?”
- Ja, dat is de kok.
Het vragenvuur nam af en toen zei inspecteur Napf, “
Vanochtend is het lijk gevonden van Thierry Galati in de Kloppersingel in Haarlem en de twee lijken bij het Fahrni Chalet zijn geïdentificeerd als Maurice Prevost en Guy D`Anjou. U kent ze alle drie, u heeft voor Paris Batch gefreelanced,
verder in het onderzoek zullen wij opnieuw contact met u zoeken,
u mag Zwitserland voorlopig niet verlaten meneer James.”

8. Brechtel Brecht maakt indruk op Emiel.

Ongeveer een kwartiertje waren de rechercheurs in de plantenkas.
Al die tijd bij het beantwoorden van de vragen keek Emiel naar Brechtel Brecht.
Hij kon nu een aardig beeld van haar vormen en prentte haar in zijn geheugen.
Ze inspireerde Emiel. Ze kwam op hem toegelopen en zei,
“Voor we de kas verlaten wil ik je nog wat zeggen meneer James.”
Emiel keek naar haar op en blikte in haar vriendelijke amberkleurige ogen.
Haar mondhoeken krulden in een glimlach toen ze begon te spreken.

“In opdracht van de Berner Oberland politie wordt u 24 uur per dag bewaakt.
Op aandringen van uw vriend Sir Anthony Smith wordt u bewaakt door een commando eenheid.”

Emiel keek haar verbaasd aan en had even de tijd nodig om de zojuist verstrekte informatie te verwerken en zei, “Je gaat me toch niet vertellen, dat jij ook van de politie bent hè?”

Brechtel zei geen ja en geen nee,
“Uw eerdere twee bezoekers zijn afgeluisterd, vast staat, dat de Paris Batch files met opzet zijn vernietigd.
Uw files zijn om bepaalde redenen verdwenen en van de betrokkenen heeft u het er het best vanaf gebracht.
Voorlopig staat vast dat de explosie voor u bedoeld was.
We zijn dus op zoek naar meer informatie die ons leidt naar de oplossing waarom de files werden vernietigd.”

9. Brechtel Brecht stelt vragen.

Wat was uw laatste opdracht voor Paris Batch, meneer James?”
“Daar kan ik heel eerlijk in zijn, ik heb in Haarlem in het Teylers Museum een personeelskrant gemaakt, ik heb ook het personeel geïnterviewd en ik heb wekenlang opnames gemaakt in de kelder.”
“Heeft dat iets te maken met de verdwenen Rollant collectie?”
“Niet dat ik weet, de kelders zijn helemaal leeg zover ik weet.”
“Fotografeert u alleen voor Paris Batch?”
“Nee, ik werk ook freelance voor Waslud Ltd., u heeft Quirine DuCalembour aan de telefoon gehad, ze werkt voor een distributiebedrijf in Amsterdam en ik heb een fotopersbureau. Voor diverse kranten en tijdschriften schrijf ik artikelen, daarnaast fotografeer ik freelace voor Playboy Germany. Op het gebied van telematica heb ik heb een internationale werkgroep onder contract. Het management daarvan heb ik uitbesteed aan Mariët van Santen, een van mijn beste medewerkers.
Ik vergeet nog wat, ik ben aangesteld als interim directeur voor een filmmaatschappij in Oberturm bij Salzburg in Oostenrijk.”
“Wat heeft u de laatste drie weken gedaan, meneer James?”
“Samen met Mariët van Santen heb ik op het gebied van telecommunicatie een start gemaakt aan een aantal internationale activiteiten. Ik heb gewerkt in Ierland. Wij hebben daar een huis gehuurd aan de zuidwestkust om ongestoord te kunnen werken.”
Brechtel Brecht wist voorlopig voldoende.
Brechtel reed Emiel nog door de hele tuin en op zijn kamer gekomen stopte ze Emiel opnieuw in bed. Samen dronken zij Lapsang Souchong thee en aten een boerenboterham met Zwitserse kaas.
Brechtel bleef met de vraag zitten, “Hoe kunnen de mannen van Dizzy Ledzky weten, dat uitgerekend Emiel in het Fahrni Chalet een paar dagen verblijft met leerlingen van de École Commerce uit Zürich? Waar is je fototoestel, Emiel?”

10. Emiel 's Leica geeft iets prijs.

“ Mijn Leica, die had Marianne bij zich, nadat ik mijn voet heb verstuikt.”
Brechtel Brecht nam zijn zaktelefoon en belde naar Reza Tolbouchin, de moeder van Thierry Galati, de vermoedelijk vermoordde systeembeheerder van de eveneens wijlen Paris Batch manager Maurice Prevost.
“U spreekt met Brechtel Brecht van de Ruswil Kliniek,
is Marianne Rohrbach bij u?”
Het duurde even.
“Ja Marianne, je spreekt met Brechtel Brecht,
ik heb een vraag, heb jij de camera van meneer James nog bij je?” Brechtel zette het toestel op intercom en Emiel herkende Mariannes stem. “Ja, hoe gaat het met Emiel?”vroeg zij bezorgd.
“Kun jij het toestel vandaag nog komen brengen, dan kun je hem meteen even bezoeken.” “Ja, dat is goed, dan kom ik alleen, we kunnen Reza nu niet alleen laten.”

11. Brechtel liet Emiel alleen, hij sliep ongeveer een uur.

Heel plezierig werd Emiel wakker gemaakt door Marianne.
Marianne Rohrbach was een leerling van Emiel, samen met haar vriendin Sybille Zante had Emiel een vriendschap opgebouwd naast de internationale school. Zij waren de beste en leukste leerlingen, knap, intelligent en heel erg gezellig.
Hij kreeg een ferme knuffel van Marianne en zijn Leica in zijn handen geduwd.
“Er zit geen filmpje in, ik heb de laatste foto’s bij me.”
Emiel controleerde het filmtransport , maakte de bodemplaat los en hij keek in de bodemwand. De lens haalde hij eraf en bekeek het toestel aan alle kanten.
Emiel kon niets bijzonders aan de Leica M6 ontdekken.
Brechtel kwam er bij en bekeek het toestel ook van top tot teen.
Heel handig schroefde ze de terugwikkelslinger eraf en er viel een piepklein matchroom staafje in haar hand, als zodanig herkende zij het zendertje, het had niets met het fototoestel uitstaande.
“Als je maar doorvraagt kom je op ideeën, hebbes,” zei ze triomfantelijk.
“Ik vraag mij af,
hoelang dat zendertje er al inzit en wie heeft het er met opzet ingedaan?”

Bij Emiel kwamen een aantal vragen op en het maakte hem enigszins benauwd of zijn tijdelijke onderduik adres in Cahirciveen in Zuid Ierland door Paris Batch was ontdekt. Plots herinnerde hij zich, dat hij de Leica aan Quirine DuCalembour had uitgeleend na hun gezamenlijke wereldreis voor de brochures van Waslud Investment.
Er viel een pauze.
Brechtel kwam met een idee,
“We kunnen een val opzetten, we sturen de zender per DHL koerier naar Haarlem en laten hem bezorgen op jouw kantoor Emiel, op de Grote Markt.”
Emiel was verbaasd over al haar kennis en vroeg heel nieuwsgierig met zijn charmantste stem. - “Wel heb ik van mijn leven, Marianne, deze dame hier is aardig op de hoogte.”“ Weet je dan niet wie Brechtel Brecht is?” vroeg Marianne.
“Vertel maar niets Marianne, daar komt hij zelf wel achter.” Brechtel verliet de ziekenkamer. Ze had haar hielen nog niet gelicht of Emiel kwam op een heldere gedachte.
“ Marianne, je moet iets voor mij doen. Brechtel hoeft dit niet te weten. Probeer bij Mariebelle Le Cocque, de tape-streamers los te weken, praat er verder met niemand over dan met Mariebelle, het is beter dat jij niet weet waar het over gaat, het gaat over enorme bedragen, ruimschoots zal ik je er voor belonen” .
Marianne begrijpt het en fluistert Emiel in zijn oor. “Het heeft toch niets te maken met de Playboy, Emiel? ““ Nee, nee,”zei Emiel fluisterend in haar oor. Op dat moment komt Brechtel Brecht terug. “Jullie hebben het toch niet over mij, wel? Ik heb een koerier besteld voor het zendertje met instructies voor Mieneke Obrecht je medewerkster, het document en de foto”s worden naar Haarlem verzonden, commissaris Degenaar wordt ingelicht, er worden een paar mannetjes op het pand op de Grote Markt gezet.”

12. Haarlem de volgende dag.

De DHL koerier bezorgt de volgende ochtend het document om kwart over tien.
Binnen een uur wordt Ton Smid, een van de stafleden van de LEDZKIES directie in Parijs, gesignaleerd op de grote Markt en loopt met een boog eerst voorbij het pand en gaat dan naar binnen. Ton Smid treft Mieneke Obrecht aan en vraagt naar Emiel, die vertelt op haar beurt dat Emiel op reportage is, ze zegt dat zij hem pas om vier uur terug verwacht. Vanaf dat moment worden er twee specialisten van de moordbrigade in het pand toegelaten en verlaat Mieneke het pand.

Om half twee wordt er een pakje bezorgt door UPS.
Het is een pakje uit Parijs.
Heel voorzichtig wordt het opengemaakt.
Tot grote verbazing van de specialisten zit er materiaal in de verpakking om een kneedbom te maken.
Ze laten voor wat het is en doen alsof ze werken voor Emiel Ensor James.

Precies om twee uur verlaten ze het pand.
Met verrekijkers en richtmicrofoons wordt het pand vanaf de Hoofdwacht in de gaten gehouden.
Om vijf uur komt Mieneke Obrecht het pand afsluiten.

13 & 14. Terug in de Ruswil Kliniek.

Alles verloopt naar verwachting, er is iets in de maak om jou opnieuw uit de weg te ruimen Emiel,”zei Brechtel Brecht opgewonden.
Emiel hoort het aan en geniet van de volledige rust en krijgt helemaal geen bezoek meer. Van Brechtel begrijpt hij, dat de hele kliniek wordt bewaakt zodat er niemand in of uit kan.

14. Ondertussen in Parijs en Haarlem.

Op de bel-etage Rue St. Honorée 15 gaat de telefoon over.
De butler van Dizzy Ledzky neemt het gesprek aan.
“ Un moment s’il vous plait, madame”. Barôn roept Mariebelle. “Mariebelle, telephone.”

Marianne Rohrbach was teruggereisd naar Sybille Zante en Reza Tolbouchin, ze had er over nagedacht hoe ze het beste in contact kon komen met Mariebelle Le Cocque. Van Emiel wist ze dat haar ouders nog leefden. Toen ze thuiskwam merkte Sybille direct dat ze ergens mee zat.
“Gaat alles wel goed met Emiel?” had ze gezegd. “ Je hebt zijn fototoestel achtergelaten? “
“Ja, het gaat goed met hem, hij heeft gevraagd of we de negatieven nog een keer laten afdrukken.” Marianne had er bij gezucht. “Vertel op, je laat iets voor me achter.” Marianne vertelde van de datacartridges. Sybille kwam erbij Mariebelle het adres van haar ouders te vragen. “Zeg maar dat we in de buurt zijn en vertel dan waarvoor je belt, dat begrijpt ze wel.”
Mariebelle kwam vrolijk aan de telefoon, en vroeg direct naar Emiel.
Marianne vertelde dat het goed gaat Emiel, ze vroeg het adres van haar ouders, “ Sybille, mijn vriendin, en ik zijn binnenkort in de buurt van Concarneau,” en toen zei ze, “Waar ik eigenlijk voor bel, dat vroeg Emiel me, of je de datacartridges van Lac Daumesnil wilt verzenden.”“Naturellement Marianne,”zei ze met zangerige stem. Opgelucht haalde Marianne adem, “ Merci beaucoup et au revoir.”

Mariebelle neemt op haar eerstvolgende vrije dag de metro naar Lac Daumesnil. Ze herinnert zich het verzoek van Emiel, het pakje ligt verstopt in de wijnkelder. Hij had gezegd, als er iemand om vraagt moet je het pakje direct deponeren in een DHL box. Zoals ze het aantrof klopte precies met zijn aanwijzingen, het pakje was geheel verzend klaar met documentlabel, geadresseerd aan het adres van Quirine DuCalembour t.a.v. Chalcidice Zante. Op haar middagwandeling deponeerde ze het pakje in de dichtstbijzijnde DHL box.

De volgende ochtend werden de documenten om acht uur bezorgd.
Chalcidice maakte het pakje open, ze begreep direct de boodschap en maakte nog voor negen uur een afspraak met de advocaat van Emiel op de Nieuwe Gracht in Haarlem, Mr. Leonard Kruythoff. Dezelfde dag om drie uur werd Chalcidice ontvangen door Leonard Kruythoff. Het gesprek was nog nauwelijks begonnen of Leonard stelde Paul Groot voor, kunstkenner bij uitstek. Paul Groot hoorde zonder onderbrekingen aan waar het in dit gesprek om ging, hij luisterde aandachtig naar de argumenten. Emiel Ensor James, waar het in dit gesprek om ging en bijna bij een explosie om het leven kwam, had aantoonbare schade door zijn vernielde apparatuur, daaruit voortvloeiend directe derving aan inkomsten en indirect derving aan royalties. Het belangrijkste voor Paul Groot in het gesprek kwam nu. Zwart op wit stond in het document, dat Emiel Ensor James bij veiling van de “Rollant collectie” 2 promille van de opbrengst zou beuren. Voor het eerst vernam Paul Groot nu officieel in vertrouwen van de verdwenen Rollant collectie. Het dossier wat hij onder ogen kwam, dat was niet mis. Paul Groot kreeg hiermee zijn grootste opdracht ooit. De opdracht luidde: “voorlopige taxatie” maken “off limit” aan de hand van het Digitale 3D materiaal, vooralsnog in ruil voor zwijgplicht.
Chalcidice verzorgt de juiste computersoftware en apparatuur. Paul Groot kan direct aan de slag, want in het aangrenzende pand van Telecom Facilities E. E. James wordt Jan Derks, de magazijnbediende, opgepiept. Uit het magazijn komt de nieuwe apparatuur. Paul Groot is nog maar een kwartier op de hoogte van zijn opdracht of Chalcidice verontschuldigd zich. Een kwartier later kan Paul Groot beginnen met zijn grootste opdracht, voor hem is al duidelijk voor hij de computer opstart dat de schadeclaim aan LEDZHOLD in de tonnen gaat lopen.

15.Een bekende van europol .

Brechtel Brecht, een hand werkende integere vrouw, heeft dezelfde gave als haar vader in zijn beste jaren in zijn toneel loopbaan, komische en drama rollen zijn op haar lijf geschreven. Haar carrière was aanvankelijk de eerste tien jaar bij Interpol nu Europol gericht op de beleidslijnen interpreteren en doelmatig handelen. Later zou ze haar kwaliteiten in haar functies bij het Special Force in praktijk kunnen brengen. Als commissaris van de Oberland Politie, overigens een dekmantel voor haar werkelijke werk, het penetreren via bestaande zakelijke kanalen in misdaad organisaties. Daarvoor beschikte zij over een belangrijk netwerk met contacten in allerlei vooraanstaande internationale functies. Deze contacten werkten vaak op dezelfde manier. Kortom, ze beschikte over een internationale macht, regerend met zachte hand, vergelijkbaar met de bekende bedrijfsculturen, waarin volumegroei tot stand kwam met top-down management.

De enige onderbreking voor Emiel is die dagen fysiotherapie, oefeningen voor zijn geblesseerde voet. Om half acht komt er bericht uit Haarlem.
Brechtel deelt trots mee, dat er iemand op heterdaad is betrapt en ingerekend bij het maken van een bom op het kantoor van Emiel op de Grote Markt.
“Het is een bekende van Europol, hij wordt aan de tand gevoeld over een aantal zaken.”

16. De volgende ochtend komt Sybille Zante bij Emiel op bezoek.

Ze had de foto”s opnieuw laten afdrukken en samen bekeken zij de foto”s van het strand in het Zuidwest Ierland Cahirciveen.
“ Deze moet je vergroten op 50 x 60 cm en inlijsten in een zwarte aluminium lijst.”
Het was de mooiste opname waarvan Emiel al genoot, toen hij hem nam, zeer opwindend. De dames in hun nieuwe zwarte badpakken op de rug gefotografeerd en de waterdruppels zichtbaar op de huid.
Brechtel zei, “Hoe krijg je die meiden zo gek?”
“Het is mijn vak en ik houd allemaal van ze, dat fotografeert een veel makkelijker. Emiel's zaktelefoon gaat over en Brechtel gaat naar de gang.
Emiel gebaart Sybille, “Is het gelukt met Marianne?,” fluistert hij haar in haar oor. Sybille zegt niets maar gebaard in alle duidelijkheid. Brechtel komt terug. “Waar waren wij gebleven?” “Hoe krijg je die meiden zo gek?”zei Emiel,
“Elk van de dames krijgt voor deze serie ongeveer tienduizend Duitse Marken bij verkoop aan Dieter Egon Hirschmann, hoofdredacteur Playboy Germany.”
“Het gaat al een stuk beter met hem, “ zegt Sybille.
“Zal ik de foto”s maar hier laten?”
“Ja alsjeblieft.”

17. “Er is vordering gemaakt met het onderzoek Emiel,” zegt Brechtel,

Een oud marineman van de explosieven dienst heeft de verdachte herkend, het is een Fransman, laten we nog eens de tuin ingaan.”
Weer helemaal ingepakt met een dik plaid over zijn benen en opnieuw de donkere zonnebril op rijdt Brechtel Emiel door de prachtige tuin van de Ruswil Kliniek.

Het is serieus, dat ontgaat Emiel niet. Tiri Trihuega”s mannen houden de Kliniek goed in de gaten. Hij is reuze in zijn schik en blij met de stilzwijgende blik van Sybille.
Op het helikopterveld voor het ziekenhuis ziet Emiel de RAF Alouette staan en hij herkent Boudewijn Zweerts, die onderhoud pleegt aan het toestel.
Bij de achteringang ziet Emiel Alistair Quad zich schuilhouden.
Emiel laat niets merken en gedwee laat hij zich door de tuin rondrijden.
Bij de vijver neemt Brechtel plaats op een bankje en zet ze de rolstoel zo neer dat ze Emiel kan aankijken.
Op het dak ziet Emiel een onherkenbaar commandolid, maar het postuur verraad zijn identiteit, het is Raoul Brouillard.

18. “Emiel, laat ik eerlijk tegen je zijn...

“Emiel, laat ik eerlijk tegen je zijn, ik ben al bijna een jaar bezig met de diefstal van de Rollant collectie , ik ken je al heel lang.”

Wat ze niet zegt is, ik vind je een geweldig stuk, ik ben verliefd op je. “Wij zijn een aantal mensen op het spoor gekomen, die hier mee te maken kunnen hebben. Ik zal me eerst bekend maken, zegt ze met een glimlach en denkt. Je moest eens weten wat allemaal al van je weet. “Ik ben Brechtel Brecht, commissaris van het Berner Oberland en staflid voor Europol. Jij bent ook een van de verdachten, die iets met de Rollant collectie kunnen uitstaan.” Ze pakte een kleine memo recorder uit haar zak en drukte op start. “Drie weken geleden hebben Maurice en Thierry jouw werk in de Klokhuiskelders doorgelopen. Zij waren er zeer enthousiast over. Brigitte, Esther en Maria, medewerkers van de Paris Batch, hebben een lijst samengesteld. Deze lijst is naar Abraham, de tweelingbroer van Dizzy Ledzky, voor taxatie.
Verbijsterd hoorde Emiel haar relaas, maar hij liet niets merken.
“Wij wachten nu op deze lijst, want die lijst is ons enige houvast.”
Emiel realiseerde zich hoe volhardend Brechtel is en hij vervolgt,
“Mij heb je verteld dat de er geen Rollant collectie is in de Klokhuiskelders bij het Teylers Museum, maar waar hebben zij het in godsnaam over, welke lijst is voor taxatie naar Abraham?”
“Je bent een aanhouder Brechtel, mijn complimenten. Maar wil jij iets meer weten over de Rollant collectie, dan moet je bij Abraham Ledzky zijn in New York.

1.1 De thuiskomst, Emiel komt terug uit Engeland.

1.1 De thuiskomst, Emiel komt terug uit Engeland.

Jansstraat 49 te Haarlem.
De boottrein dendert van de Nederlandse Spoorwegen uit Hoek van Holland, treinstel 962, een oudje -, binnen met veer¬tig minuten vertraging op het spoor 4 van het station Haarlem. Het is 18:57h.
De meeste mensen blijven zitten in de trein voor de verdere bestemming Hoorn. Enkele mensen stappen over naar Zandvoort en Amsterdam.
Slechts een handje vol mensen stijgt de trappen af,
van het opgeknapte station Haarlem, richting uitgang.
De reclameborden zijn allemaal verlicht, enkele bewegen,
de nieuwe reclame borden beginnen te spreken als je er langs loopt.

“Goedenavond, mevrouw, meneer, weet U dat de loketten aan de andere zijde van het station ook nu zijn geopend,
U doet er al Uw bankzaken.
Good evening lady”s & gentlemen, at the other side of the building you can banking, if you want.”

1.2 Stationsplein.

Bij de uitgang lopen enkele daklozen heen en weer en de spoor¬weg politie is alert. Het zijn enkel mannen van ondefinieerba¬re leeftijd. De sporen van hun bestaan zijn duidelijk zicht¬baar. Het is donderdagavond, de stationskapper is geopend, hij staat met een veger in zijn handen, zonder klanten in de scheer¬stoel. Hij alleen staat in de deuropening en kijkt met een uitdrukkingsloos gezicht naar de zoveelste scène van de daklo¬zen.

De TL verlichting van de snackbar knippert en de sigarenboer naast de kapper leest in zijn kiosk de krant. De snackbarlucht hangt als een dikke walm voor de elektrische deuren en houdt bijna iedereen tegen om naar buiten te gaan in de vroegkoude voorjaarsavond. Eén van de zwervers kijkt wazig uit zijn ogen naar E m i e l,
zijn lange natte haren plakken tegen zijn vervuilde gezicht.

Emiel knikt met zijn hoofd en begroet daarmee ook de kapper èn de sigarenboer. Emiel kent de zwerver nog uit zijn betere doen,
een héél intelligente jongen met een gymnasium oplei¬ding,
maar in zijn studententijd afgedwaald en nu al jaren een raadsel voor de medemens in de stad Haarlem.
De deuren klappen met een oorverdovend lawaai op het allerlaatste moment open.
Buiten helpt een taxichauffeur Emiel met het inladen van zijn spul¬len.
Een korte rit in de avond door de stad, brengt Emiel thuis.
1.3 De ouderwetse ontwikkelmachine staat nog steeds dag en nacht gereed.

Na de lange boot en treinreis laat hij zich verwennen.
Als Emiel zijn voordeur opent, worden zijn koffers halverwege in de gang gezet.
In gedachten overdenkt Emiel zijn laatste opdracht in Engeland voor het Haarlems Dagblad, waaraan hij als freelance fotojournalist is verbonden.
In de lange gang, van het Jansstraat herenhuis,
loopt Emiel tot halverwege de kelderdeur.
In de kelder bevindt zich zijn filmlaboratorium,
hij zet het werkmateriaal neer en start de ontwikkelmachine.
Op de trap naar boven vindt Emiel een briefje van zijn huurster van de eerste etage. Fluitend loopt hij de trap op.

1.4 Emiel wordt afgeluisterd en geschaduwd.

Parijs.” De huistelefoon gaat over in de serre, de huisbediende meldt,
“Ik heb M a u r i c e voor U, m o n s i e u r , onze Nederlandse medewerker is gearriveerd, wat is onze volgende stap?”
“Houdt hem in de gaten en bereidt hem voor op meer werk voor ons.
Hij is betrouwbaar.”
De telefoonlijn wordt verbroken.

1.5.Emiel leest het briefje op de trap.

Haarlem. Hallo Emiel,
Ik ben voor vier dagen op externe cursus en als ik me goed herinner kom je
maandag terug uit Engeland.
Zou je zo vriende¬lijk willen zijn mijn post boven te brengen en zoveel mogelijk de openslaande deuren open houden en de planten water geven?
Carla, heb ik nog in de supermarkt gesproken afgelopen zater¬dag,
zij is al op de hoogte,
Veel liefs, M a r i j k e B o s. “

1.6.De Fazioli & de Gretag.

Emiel slaat de klep open van de vleugel en begint te spelen,
eerst een paar eenvoudige oefeningen voor de linkerhand en dan voor de rechterhand.
Emiel speelt langzaam van muziekblad de Country Club van Scott Joplin.
Bij elke “Ragtime” staat boven aan de bladzijde,

Note: Do not play this piece fast, it is never right to play a “Ragtime” fast.
Composer.

Terwijl hij langzaam het muziekstukje doorloopt,
traint hij zijn motorische geheugen en bouwt de bewegingen op van zijn armen, polsen, handen en vingers.
Schijnbaar gedachteloos speelt hij moeiteloos het stuk door.
Zijn fotoreis komt in gedachten.
Als een chequelist laat hij de muziek klinken en kruist aan:
het fotomateriaal staat beneden,
de Gretag machine komt op temperatuur.
Er staat voldoende voorraad chemicaliën.
De ontwikkelmachine is een onderdeel van het uitgebreide computersysteem.
Als het filmmateriaal eruit loopt wordt het direct gescand en een back-up gemaakt voor transmissie naar het Haarlems Dagblad en direct doorgeseind naar zijn Franse werk¬gever.
Andersom kan ook, overgeseind materiaal kan worden bewerkt voor verschillende doeleinden.
Ondertussen speelt hij de “Ragtime” voor de derde keer van het muziekblad.
Emiel leest niet alle noten meer op het papier.
Bij sommige passages stopt hij en speelt ze een aantal keren heen en weer,
vooruit en achterste voren,
dan begint hij weer opnieuw.

1.7.Het afluisteren.

Parijs.” Met koptelefoon op zit Maurice mee te luisteren naar de “Ragtime” van Scott Joplin. Hij schakelt over naar de kelder, hij hoort de machine zacht zoemen en de verwarming gaat over op een hoger toerental. Met piepgeluiden wordt het gezoem onderbroken. Maurice weet, dat bij elke piep op de monitor van de ontwikkelmachine informatie verschijnt over de toestand van de machine.

1.8.Carla Hoes.

Haarlem.” Er wordt aan het achterraam getikt. Emiel speelt door en kijkt over zijn schouder en ziet C a r l a zijn buurvrouw, maîtresse steun en toeverlaat. Zij is ex-beroeps balletdanseres. Emiel speelt een slotakkoord en loopt naar het achterraam. Als hij de deur opent stapt hij opzij en laat Carla even binnen.

1.9.Maurice geeft zijn taak over aan Antoine.

Parijs.” Maurice schakelt zijn systeem uit. Hij vindt het welletjes en verheugt zich er al op, dat hij zich een paar dagen kan terug¬trekken. Hij zal “Antoine” inpraten.
Twee bureaus verder zit de broer van zijn werkgever met opgestroopte mouwen te werken op Internet in de computerbibliotheek. Al bijna twee weken lang is A b r a h a m gegevens aan het verzamelen voor zijn New York veilinghuis. Zijn handel is zeer lucratief, hij werkt met verschillende opdrachtgevers via een ingewikkeld netwerk van personen. Zelf werkt hij uitsluitend achter de schermen. Vaak krijgt hij opdrachten voor onmogelijke zaken.
Over het aanbod heeft hij niet te klagen, maar het vergt erg veel tijd zijn de opdrach¬ten goed voor te bereiden, hij doet veel r e s e a r c h, het aquireren heeft Abraham gedelegeerd. “ I call it a day, Maurice, je départ.”
Maurice glimlacht, als Abraham zijn mouwen naar beneden doet en het colbert aantrekt van zijn grijze streepjes pak.
Maurice denkt, die tweelingbroers lijken als twee druppels water op elkaar.
Als ze willen, kunnen ze ook mij voor het lapje houden.
Abraham vertrekt naar de villa Vincennes. In alle rust pleegt hij een aantal telefoontjes en verzoekt Ton Smid een klusje voor hem op te knappen.

1.10. Brechtel Brecht brengt schot in het opsporen naar misdaad syndicaten.

Luzern.” Op het bijkantoor van het kanton “Berner Oberland”
heeft B r e c h t e l B r e c h t zich voor onbepaalde tijd genesteld, zij is een van de kopstukken van E u r o p o l.

Brechtel Brecht werkt haar prognoses bij.

Ze werkt de prognoses bij voor het nieuwe jaar.
Het maakt haar een beetje somber,
het ondoorzichtige web van vooruitgang in de misdaad.
Ze dwaalt af van haar werk,
het sombere zakelijke gevoel gaat langzaam over naar blijheid en weemoed,
dat ze zo`n hoge post heeft bereikt binnen Europa.
Haar persoonlijke contacten stellen haar in staat,
naast haar normale werk veel contacten te onderhouden met de lobbyisten van grote industrieën, bedrij¬ven, landelijke overheden en euro defensiespecialisten.
Haar p o l i c y is zelf `buiten schot blijven` en
infil¬treren in de misdaad `syndicaten`.
Met enige spijt kijkt ze terug op haar loopbaan,
de tol die zij moest betalen,
ze heeft zich nooit kunnen hechten aan een leuke man en ze had toch heel graag kinderen willen hebben. Vaak praat zij haar spijt weer recht, door te denken,
`Bij dit werk past geen gezinsleven`. Toch blijft het voortdurend aan haar knagen,
`W a a r o m z o e k i k g e e n d e g e l i j k e b a a n`.

1.11.Jaloerse collega`s.

Haar mannelijke opponenten en collegae denken vaak,
my goodness ,
wat zou ik toch graag een keer met haar op stap willen.
Zo`n vrouw ontmoet je maar één keer in je leven, maar verdorie, dan ben je meestal zelf al voorzien. Ik kan me wel voor mijn kop slaan, dat ik daar vroeger nooit bewust naar op zoek ben geweest.

1.12.Pinnen, doe je overal!

Brechtel verlaat het kantoor op de P i l a t u s P l a t z.
Buiten gekomen loopt zij langs de Handelsbank.
Ze pint 500 Zwitserse franks en neemt een kamer in het Quaiho¬tel van de Franse zakenman Dizzy Ledzky.
1.13.Karel en de parfum van Carla Hoes.

K o o s van D u i n k e r k e n, de beste vriend van Emiel, loopt weg van zijn stamkroeg de `Blauwe Druif` en steekt de Oude Groenmarkt over.
Op het eerste parkeerplekje tegenover de Muziek winkel staat de J e e p van Emiel.
Hij stapt erin, start de motor en rijdt over het Klokhuis plein en Rivier Vischmarkt rechtsaf de Jansstraat in.
Hij neemt de tweede steeg rechts.
Karel stalt de auto in de garage naast de oude Kever van Emiel.
Op de terugweg naar huis slaat hij linksaf de hoek om de Jansstraat in.
Hij steekt een sleutel in het slot en loopt bij Emiel naar binnen.
Als hij de trap oploopt, ruikt hij al het parfum van C a r l a H o e s.
Carla zit op de pianobank.
Emiel maakt aanstalten om naar de kelder te gaan en laat Karel en Carla achter.

` Ik ben over een kwartiertje klaar `, zegt Emiel `tot zo `.
` Hé, wacht even, heb je zin om mee te gaan eten bij “Wilma en Albert”?
Ik trakteer,` zegt Karel. Na enige aarzeling zegt Emiel, ` Ja, omdat je zo aandringt,
ik wil een lekkere steak met salade en frites.
Bespreek maar vast een tafel achterin, halfnegen red ik wel. `
Emiel loopt de trap af met twee treden tegelijk.
Carla zegt laconiek,
` Mag ik ook mee Karel, voor de gezelligheid
P i m is er toch niet, ik vind het altijd zo leuk na Emiel`s reis.`
` Oké.` Zegt Karel en knuffelt Carla even.

1.14.De plantjes hebben nog geen water nodig.

De volgende dag staat Emiel vroeg op,
het is prachtig weer. Emiel wordt altijd vrolijk als de zon schijnt.
Hij loopt fluitend de trap af en gaat de kamer van Marijke binnen.
De post doe ik straks wel, denkt hij bij zich zelf.
Emiel’s gedachten nemen de vrije loop,
heerlijk in de stad wonen,
alles bij de hand,
ik heb er nog steeds geen spijt van,
Haarlem, Haarlem, Haarlem, je bent zo mooi, je bestaat al 752 jaar,
ik woon er slecht een gedeelte van, maar
de stad ademt,
de stad leeft,
de mensen zijn gezellig,
de politiek bevalt me matig,
er is teveel gezeur,
er verandert wezenlijk niets,
en dan de `houten` Haarlemmers, er is maar één Haarlemmer Hout, overigens lappen zij de politiek aan hun laars, de politiek heeft iets van onwerkelijkheid, het zijn papieren kaartenhuizen van trots,
opportunisten, je hoort erbij en hij heeft gehoord dat,
wéét U dat niet,
Néé?
Maar we nemen in het najaar een définitief besluit.
Emiel heeft niets op met de politiek, hij verdient er zijn brood mee,
daarmee basta, hij bruist van energie en hij neemt zelf zijn besluiten,
heerlijk, eigen baas èn zakken vullen .

1.15. `Parijs.`

Antoine hoort een hoop gekraak op de koptelefoon als Emiel de balkondeuren opent.
Hij denkt na en weet bijna zeker, dat het geluid komt van de dicht geschilderde scharnieren.
Hij draait de opname van de vorige dag nog eens terug en probeert er achter te komen, wie er bij de Haarlemmer zijn binnengekomen?

1.16 `Haarlem.`

Emiel inspecteert de kamerplanten van Marijke Bos. Ze zien er allemaal nog prima uit en hij vervolgt zijn weg naar de boven etage. Twintig jaar geleden kocht Emiel dit huis. Eerst heeft hij hier alleen gewoond, maar het bleek al gauw veel te groot te zijn voor hem alleen. Hij besloot te gaan onderverhuren. Met de eerste huurders sprak hij af, dat zij bij vertrek zelf voor een vervolghuurder moesten zorgen en sinds die tijd heeft Emiel daar geen omkijken meer naar. Op de beneden etage is het voor en achterhuis aan een ingenieurs adviesbureau verhuurd, zelf beschikt hij over de kelder.
Op de tussen etage woont nu M a r i j k e B o s, een alleenstaande vrouw, wel gezellig maar afstandelijk. Emiel zelf is enigst kind uit een huwelijk tussen Bogdanovich Ernst James, Engelsman en Josephine Marie Claire Ensor, Française. Zijn ouders hebben elkaar ontmoet vlak voor de 2de wereldoorlog in het later bezette Parijs. Van geboorte is Emiel Parijzenaar en sinds 1943 woont hij met zijn ouders in Nederland. Het Jansstraat pand stamt van origine uit circa de 13de eeuw, de dakkapel is voor het laatst met grenen hout is vernieuwd in 1850. De voorgevel is al jaren lang in de blauwe huiskleuren ge¬schilderd van het ingenieursbureau.

De buren van Emiel, Carla Hoes en Pim van Bakel zijn een leuk stel mensen.
Emiel waardeert zijn buren enorm zoals zij zijn, gewoon een `link` (= een Haarlemse uitdrukking voor leuk) stel mensen, maar ook vindt hij, dat zij elkaar teveel op de huid zitten. Emiel`s kamer, ingericht met veel ijsblauw wit en zwart afge¬werkt met niet veel opvallend koper is een met `vide` opgebouwde zolderetage, de zolder heeft een vloeroppervlak van ongeveer 90 m².
Met mooi weer zit Emiel vaak bij de buren op het dakterras met Carla, hij kent haar nu al twintig jaar, hij kan lezen en schrijven met haar en er is sprake van een ongedwongen rela¬tie. De zon schijnt vrolijk in de vroege voorjaarsmorgen.
Emiel loopt naar buiten. Als Carla, schaars gekleed, hem gewaar wordt, vliegt ze hem om de hals. Met haar vijfenvéértig jarige veel getrainde ballet lichaam ziet zij er fantastisch uit. In de loop der jaren is ze alleen wat molliger geworden, het misstaat haar geheel niet. Hij begroet haar, geeft haar een flinke knuffel en belooft haar op een ander moment zijn reisverhaal uit de doeken te doen.
Gisteravond kwam het er niet van bij het aangeboden dineetje van Karel van Ekendam.

` Vat geen kou, malle meid, je weet heus wel dat ik je bewon¬der,`
zegt Emiel met een vette glimlach op zijn gezicht.

Hij laat haar alleen achter en gaat weer terug naar binnen.
Terug op zijn etage wrijft hij in zijn handen van plezier en Emiel kijkt vergenoegd zijn zolderkamer rond.

1.17. `Luzern`, het Quai hotel, Ginger Ale en rode Médoc.

Brechtel Brecht heeft haar blauwe mantelpakje en haar blauwe Mohawks verruild, na een uitgebreid warm bad, voor een wollen deux-pièces van een bekende Parijse couturiér met bijpassende nylonkousen en donkerrode glimmende pumps met een middelhoge hak. Haar lange blonde haar draagt zij nu naar beneden met een gevlochten staart in het midden achter op haar hoofd, ze ziet er sensueel uit en zij beweegt zich ook anders door het hotel, nu zij op haar afspraak wacht in de lounge van het Hotel. Zij bestelt een Schweppes Ginger Ale met ijs. De bartender, die haar bedient, knikt haar vriendelijk toe. Het valt hem op, dat deze vrouw, die vandaag in het Quaihotel is ingetrokken er stralend uitziet. Haar bordeaux rode wollen jurk valt glooiend langs haar volslanke figuur. De eenvoudige halsketting en de smalle handtas van Gucci doet hem automatisch naar haar handen kijken. Geen overdreven lange nagels, zij draagt slechts twee ringen. Aan haar rechterhand draagt zij een gouden zegelring met een donkergroene gegraveerde steen en aan haar linker ringvinger steekt een smalle ring van witgoud met een parel en een zirkoon tegen elkaar bewerkt.

Het is kwart voor zeven in de avond als haar tafelheer haar tegemoet treedt in de lounge. Ze begroeten elkaar als oude vrienden. Vrijwel direct gaat het stel naar het overdekte glazen restau¬rant op de bovenste etage.

Aan het raam kijkt men uit over het Vierwoudstedenmeer en een gedeelte van de stad.
Het chique postkantoor is zichtbaar aan de overzijde en recht voor haar uit ziet Brechtel door het raam, hoe zij over de houten brug is komen lopen van haar kantoor.
De beroemde houten brug van Luzern is zichtbaar en doet haar denken aan de enorme brand, een paar jaar geleden.

Brechtel wordt uiterst galant naar de tafel gebracht.
Op de wenken van haar partner voor die avond, komt een ober voor de bediening geruisloos uit het niets te voorschijn.

Brechtel maakt een keus uit het menu.
` Ik schik me geheel naar U, madame`,
zegt haar tafelheer bescheiden.
`Goed, ik heb zin in toast met zalm vooraf.
Een brochette zonder uien en paprika.
Salade garnituur met fruit en gekookte aardappelen.
Ik drink vooraf een witte Graf Supérieur.
Bij het hoofdgerecht smaakt mij een rode Médoc`,
zegt Brech¬tel kordaat in korte zinnen,
als¬of zij dage¬lijks in hotels en restaurants vertoeft.

De conversatie tussen Brechtel en haar tafelheer begint gelijk zodra de ober is verdwenen. Het gesprek wordt op bescheiden toon gevoerd.

Punt voor punt lopen zij de `niet besproken` agenda door.
Namen en situaties worden zorgvuldig en opvallend vermeden.
Een buitenstaander, die ongemerkt zou zitten mee te luisteren, zou denken dat die twee elkaar heel goed kennen.
Opmerkelijk aan deze ontmoeting is, dat Brech¬tel nooit eerder haar tafelheer heeft ontmoet.

1.18. `Haarlem.`

Af en toe werkt Emiel voor zijn Franse opdrachtgever.
Merkwaardig genoeg kent hij het Paris Batch amper.
Wèl krijgt Emiel elke maand een `vette` cheque met vermelding:
Salaris/e¬molumenten Paris Batch.
Het geavanceerde computersysteem verzorgt al tien jaar lang zijn opdrachten.
Het is niet in zijn hoofd opgekomen om uit te zoeken,
voor wie hij eigenlijk werkt, in zoverre, het interesseert hem gewoon niet.
Juist het onregelmatige werk geeft hem plezier en voldoe¬ning en hij wordt er goed betaald. Zijn `photo`s en story`s zijn over de gehele wereld exclusief verkocht.
Reuze in zijn schik is Emiel met de gages en vooral zijn groeiende bankrekening.
Hij leeft eenvoudig, maar investeert in zijn bedrijven.
De enige luxe die hij zich permitteert is de restauratie aan zijn 30 jaar oude Volkswagen Cabriolet en de hobby, het bouwen van audio video , zend , ontvangst , telefoon en computerapparatuur. Op de zolderkamer prijkt een concertvleugel, Emiel`s passie en trots,`n Fazioli, de achtergevel moest er voor worden verwijderd.

2.1. Rumoer rondom het Enschedé complex. ~ Haarlem in opspraak ~

De voorgeschiedenis van de Europese Gemeenschap”.
Het is bijzonder warm in de zomermaand juli 1997. De “stad Haarlem” viert volop zijn 752 jarig bestaan en de stad komt in opspraak tijdens de aaneengesloten feestelijkheden.

Vooral het laatste decennium van de 20ste eeuw is het meest turbulent in West Europa. De gevestigde orde verschilt amper van de “georganiseerde misdaad “.
Na talloze fusies van bedrijven is er speculatieve handel in optie aandelen. Directie leden en leden van raden van bestuur hebben zich ordinair verrijkt.

De “regionale” rechtsorde is verzwakt en werkt meer “averechts op de nieuwe super rijken”.
De factor van onbeheersbare kostenstijging in de lagere overheden loopt aan op onverkwikkelijke situaties.
De “Haarlemse opspraak” heeft als meest aanwijsbare aanleiding de “verschrikkelijk affreuze” stankoverlast, veroorzaakt door de staking, in de grond reiniging en rioleringswerkzaamheden.
Het “Oostermarktkwartier” aan ‘t “Sant” in Haarlem.
Zeker nu de “Europese Milieu normen” zijn verscherpt en de milieubelastingen zijn verdubbeld.
Dit brengt vele Gemeenten in conflict met de bedrijven belangen.
Het conflict escaleert met de commoties rondom de grote “ont¬ruiming” van het oude “Enschedé complex”.

Dit grote complex behoorde aan een ruim driehonderd jaar bestaand familiebedrijf,
dat zich had gespecialiseerd in hoogwaardig drukwerk.
In de gelijknamige drukkersstad is met name het drukken van paspoorten, creditkaarten, papiergeld en postzegels, bij elke Nederlander bekend.
Het voormalige familiebedrijf kende zijn reorganisaties en is reeds lang geleden in fasen verplaatst.
Het is sterk afgeslankt, naar het industriegebied aan de rand van de stad.
Zo is dit oude complex langzamerhand leeg komen te staan.
Na jarenlang getrouw getrek, enerzijds door gemeente en provincie en anderzijds door grote belangstelling van projectontwikkelaars.
Laatstgenoemde groepen hebben “ambitieuze plannen” maar stuiten steeds op de vastgelopen juridische verwikkelingen.
Geleidelijk aan worden deze oude panden illegaal bewoond.
Burgemeester en wethouders van Gemeente Haarlem zijn officieel eigenaren opgezadeld met dit grote complex.

Volgens een geheim plan worden de oneigenlijke bewoners met harde hand verwijderd.
De “onverlaten “ worden ingerekend door een particulier politiekorps.
Achter de harde aanpak heeft het project van stadsver¬nieuwing zich in een stroomversnelling doen geraken en is een ondoorzichtig web van belangen groepen uiteengevallen.
De “arrestanten” worden voor een langere tijd begeleid, bewaakt en onder dwang verplicht te werk gesteld in de regio “Zuid Kennemerland”.
Zo gebeurt het, dat extra mensen worden geronseld
door projectontwikkelaar De Nestlé.
Via inschrijving heeft deze zakenman de restauratie op de uitbreidingsplannen van het “Teylers Museum” binnengehaald.

De “Pretoria Aannemers Bedrijven”,
een groep ondernemingen van Herbert Charron de Nestlé,
hebben enkele tientallen miljoenen guldens neergeteld,
niet alléén voor het “Teylers Museum”,
maar ook hiermee de noodlijdende Gemeente Haarlem uit de brand geholpen met de aankoop van de grond en de onroerende goederen tussen de Bakenessegracht,
het Spaarne,
de Damstraat,
het Klokhuis plein en
de Lange Begijnestraat.
Daaronder vallen ook de roerende goederen,
met name alle eigendommen van het Teylers Museum.

3.1 `Haarlem ` OPROER IN HAARLEM.

Emiel zit met zijn buurvrouw in de zon en vertelt haar zijn relaas van zijn laatste reis naar Engeland.

Nooit spreekt Emiel inhoudelijk over zijn werk. Wel spreekt hij met veel humor wat hij zoal meemaakt. Carla hangt meestal aan zijn lip, zo nieuwsgierig als ze is. Emiel `s hoofdopdracht voor de Paris Batch omvat hoofdzakelijk, foto en video opnamen maken van alle weg en waterbouw activiteiten in de Randstad en hij schrijft specifiek over bouwprojecten, die met het milieu te maken hebben.

Zo ook over het voormalige Enschedé complex.
Tweehonderd meter lopen van zijn huis.
Voor een belangrijk deel heeft hij zich hiervoor ingezet en lobby `s uitgezet in politieke kringen. Als bekende Haarlemmer heeft hij een redelijk ongestoord leven. Veel van zijn activiteiten worden opgepakt door derden en de feedback ervan krijgt hij via zijn bedrijf in Londen. Zijn fotolaboratorium seint dagelijks tekst en beeldmateri¬aal door naar E.E. James Ltd. Londen voor back-up opslag.

De exclusieve rechten op al zijn werk worden adequaat beschermd en verwerkt door het Marketing Fulfilment E.E. James Ltd. Het bureau kent de klappen van de zweep in de uitgevers wereld. Nauwkeurig wordt zijn correspondentie bij gehouden.

In opdracht van zijn Parijse werkgever reisde Emiel naar Londen om de beruchte Haarlemse Projectontwikkelaar `de Nestlé` te interviewen over het gewaagde Kennemer duinen project.

3.2. De Fransman, Herbert Charron de Nestlé, wordt opgezocht in zijn Hotel op Piccadilly Circus. Exclusief voor Emiel vertelde de Nestlé over zijn ambitieuze plannen. Herbert Charron de Nestlé is een ruige man van achter in de dertig jaar. Het meest opvallende is zijn rode haar en zijn grote brede postuur.
Een breed vriendelijk gezicht met daarin lichtgroene ogen geven een prachtig contrast met zijn donkerrode haar en de licht getinte huid met veel sproeten. Herbert stamt uit een familie, die oorspronkelijk uit de Belgische streek Haspen¬gouw komt, de voormalige Zuidelijke Nederlanden. Tweehonderd jaar geleden trokken zijn voorouders naar Marseille in Zuid Frankrijk waar zij een aannemersbedrijf oprichtten. Herbert `s twee broers werken nog in het bedrijf van hun vader, waar Herbert de knepen van het vak leerde. Beschermde monumentale panden behoedt hij voor verzakkin¬gen, hij restaureert ze en herbouwt ze in oude staat met moderne voorzieningen. Een van zijn bekendste werken is het attractiepark Riddertijdperk in de Kennemer Duinen. Met behoud van het duinlandschap en zeezicht is hij erin geslaagd de historische buitenhuizen uit het Kennemerland in replica te doen herrijzen. Het kroonstuk van zijn werk is het Nieuwe Kasteel Brederode, dat onderaards in verbinding staat met een spoortunnel tussen het strand IJmuiden en het Station Zandvoort. In het attractiepark kunnen kinderen en volwassenen terug keren in de tijd en vinden dan tegenover zich de vriend en vijand van toen. De Nestlé werkt uitsluitend met zijn eigen vaste werkploeg de `Engaged Ltd.`.

4.1 Luzern.

Brechtel logeert slechts één nacht in het Quai Hotel. Voor afleiding winkelt Brechtel in het Hotel en trakteert haarzelf op luxe lingerie. Voor ze het aanschaft heeft ze enorm veel plezier met passen in de ruime paskamer, haar keus valt op een paar zwarte Zweedse Swegmarks beha `s met elastisch kant, een identiek broekje en hemdje met kant, dat over haar billen valt tot op haar dijen. Van elk koopt ze drie stelletjes. Voldaan gaat ze terug naar haar kamer en ze neemt een uitgebreid warm bad. Met de eerste reisgelegenheid vliegt ze de volgende morgen naar Parijs. Ze wordt afgehaald door een Franse collega verbonden aan het Deuxième Bureau. In een geblindeerde auto vervolgen zij hun weg naar een afgelegen villa in een Parijse buitenwijk. Daar vindt een geheime uitwisseling plaats van informatie over de grote verdachte organisaties in Europa.

4.2.`Haarlem`

Emiel heeft zijn opdrachten uitbesteed en kan zijn tijd nu besteden aan het restaureren van zijn Kever. Een nieuwe bodem, gangbare deuren en ramen, een compleet nieuwe benzineleiding, nieuwe binnen wielkasten, vooras & achteras met schijfremmen, schokbrekers, gezandstraalde 15 inch jeansvelgen, al het chroomwerk inclusief de bumpers voor en achter en over gespoten in de originele kleur. Ook het interieur is onderhanden genomen, nieuwe binnenbekleding, opnieuw beklede stoelen en een nieuwe linnenkap. Dit alles heeft hem al drie jaar tijd gekost. Het opbouwen van het motorblok heeft hij binnen 24 uur geklaard. Als hij het zich goed herinnerd is dit al de zesde keer, dat hij een Volkswagen Boxer Motor reviseert. Nu heeft hij er een Special van gemaakt. Een 2,7 liter cilinder opbouw met extra olie koeler en een vergroot carter. Twin sparked met elektronische ontsteking, Porsche koeling en twee dubbele Weber carburateurs. Het aantal paardekrachten is meer dan verdubbeld vergeleken met de standaard 1600 motor. Het blok van de reserve standaard 1300 motor, het luxe speelgoedje van Emiel, staat in een geïsoleerde testopstelling en loopt elke dag praktisch geruisloos stationair om o.a. de accu `s op peil te houden.

4.3. `Amsterdam`

Vanuit zijn kantoor in de westhaven van Amsterdam
De Paris Batch files ® Aflevering 10 [10,11,12,13]. Mysterieuze verdwijningen in Haarlem


22.1 Emiel bladert in de Telegraaf en een artikel over Haarlem valt hem op.

Mysterieuze verdwijningen in Haarlem

Op onverklaarbare wijze zijn er in Haarlem 13 mensen verdwenen. Het plaatselijke politiekorps Zuid Kennemerland tast tot op heden volledig in het duister. Sinds de aanvang van de feestelijkheden Haarlem van het 752 jarig bestaan van de stad Haarlem en de opening van het nieuwe Enschedécomplex zijn er Haarlemmers variërend in de leeftijden van 28 tot en met 62 jaar op klaarlichte dag verdwenen. Aanvankelijk wordt aangenomen, dat er twee belangrijke aanwijzingen zijn voor deze verdwijningen. Enerzijds dat twee gidsen van Teylers Museum tegelijkertijd worden vermist. Anderzijds dat de verdwijningen wellicht te maken kan hebben met de interne spanningen binnen de Haarlemse onderwereld. Drie van de vermisten hebben hun gevangenisstraffen reeds uitgezeten en staan in de Haarlemse onderwereld bekend en zijn recentelijk betrokken geweest in het opnieuw plegen van valsheid in geschrifte. De anderen zijn tegelijkertijd op onbekende wijze verdwenen en er bestaat geen direct verband tussen de zware jongens en de twee gidsen. Verder verdween een wethouder, drie inwoners zonder vaste werkkring, een banketbakker, een zakenman, een top atlete en de havenmeester. Het enige verband wat kan worden gelegd is, dat de verdwenen personen zijn gehuisvest in dezelfde woonwijk en dat een gezamenlijke interesse, nog geheel onduidelijk, een tipje van de sluier kunnen oplichten. Alle personen zijn woonachtig geregistreerd in de onmiddellijke omgeving van het Spaarne, de Turfmarkt en de Koudehorn.

23.1 Er is een beloning van 150.000 gulden uitgeloofd voor aanwijzingen in de mysterieuze verdwijningen.

***********************
150.000 gulden beloning
***********************

Karin HaringDuBois (52), Quin O'Hen (28), Kobus Kozijn (52), Roseanne Oerlemans (45), Marilou Pompe (31), Albert van Rijswijk (62), Ron Slot (32), Emiel de Vries (58), Melanie van 't Woud (33) en Rini de Wacht (28).
Het kranteartikel vermeldt verder de foto's van de vermisten. Twee ervan zijn bekenden voor Emiel , Karin Haring (wethouder openbare werken) en Marilou Pompe (turnster), de anderen zeggen hem niets.

23.2 Hij onderbreekt zijn koffie en loopt naar Maurice Prevost en vraagt hem of hij op de hoogte is van de verdwijningen in de Haarlemse binnenstad.
` Daar ben ik van op de hoogte, zegt Maurice met gedempte stem en wenkt Emiel mee naar Esther Cousteau,
` Esther geef me eens het Damiate dossier (code naam voor de verdwijningen in het Haarlemse Oostermarktkwartier) en de blauwdrukken van het oude Enschedécomplex en het Teylers Museum?
Ik ben met Emiel in de spreekkamer '.
Maurice laat koffie brengen en vertelt Emiel van de ontdekking in de Damstraat.

23.3 `Op geen enkele tekening van de bouwinstanties van de gemeente Haarlem komen de voorraadkelders van het Teylers Museum voor, we zijn op zoek gegaan naar de Rollant Collectie bij de overname '.

` Wat blijkt nu? Vanuit het pand in de Damstraat, waar de conservator woont is een onderaardse gangverbinding met de Grote Kerk op de Grote Markt. Deze gangen stammen uit de Spaanse tijd en dienden als vluchtgangen.
Het water van de Brouwerskolk wordt gebruikt om de Grote Markt wekelijks schoon te spuiten. Het water stroomt gedeeltelijk ondergronds door de stad en wordt bemaald en opgeslagen in een groot reservoir onder de Grote Markt.
Ten behoeve van deze werkzaamheden werden ook ondergrondse kelders op 20 meter diepte gebouwd op het Klokhuis plein. Deze reservoirs, de zogenaamde Klokhuiskelders, zijn niet allemaal in gebruik genomen. Dat speelde zich af aan het eind van de vorige eeuw.

23.4 Ties van Oterleek, de conservator, in de jaren 60, van het Teylers Museum heeft deze kelders later ingericht voor opslag van waardevolle en kostbare museumstukken. Er werd een goederenlift gebouwd en daarna zijn de kelders dichtgemetseld. Deze aanpassingen zijn nooit openbaar gemaakt. Met de bouw van het nieuwe Enschedécomplex zijn de gangen en kelderingang veranderd en zijn als het ware verdwenen. Eigenlijk hebben de kelders op papier nooit bestaan.

23.5 De vermisten zijn daar door één van onze medewerkers dood aangetroffen. Tijdens een rondleiding in de oude gangen hebben de vermisten de Grote Kerk bezichtigd. Voor onze medewerker was het een raadsel hoe deze mensen zijn omgekomen. Na onderzoek blijkt, dat de Klokhuiskelders zuurstofarm zijn en dat er aan het grondwater zware gifdampen ontsnappen, vermoedelijk van de verontreinigde grond. De vermisten zijn vrijwel zeker allemaal gestikt en het leek ons beter hier nog geen ruchtbaarheid aan te geven. De lijken zijn overigens in goede staat door de praktisch luchtledige koele ruimte '.

24.1 Maurice onderbreekt zijn relaas .......

24.1 Maurice onderbreekt zijn relaas en vouwt de blauwdrukken open waarop de Klokhuiskelders en de gangen voorkomen.

Emiel ziet dat de gang vanuit het Damstraathuis zijn oude verbinding weer heeft met de Grote Kerk. Maurice geeft op de tekening aan hoe de situatie nu is en Emiel kijkt verbaast naar de detailtekeningen waarop de gerestaureerde oude gangen nu uitkomen. Dat hadden zij Emiel nooit verteld en hij begrijpt nu ook waarom Paris Batch geen behoefte heeft aan bekendmaken.

24.2 Emiel laat het voor wat het is en denkt er op terug te komen voor hij naar huis terug gaat. Als Emiel Quirine tegenkomt op de trap, vraagt hij zich af in hoeverre zij op de hoogte is van de activiteiten van de dochterondernemingen van LEDZHOLD, zoals bijvoorbeeld de Paris Batch. Emiel begroet haar vriendelijk en loopt door naar het souterrain.
Hij loopt even binnen bij François en Gilles en wacht op Mariebelle.
` Kan ik straks naar villa Vinçènnes gebracht worden? ' vraagt hij vriendelijk
` Ik heb nu veel inspiratie en het lijkt me daar goed werken '.
` Pas de problème c'est bien, monsieur James ', en even later als Emiel Mariebelle op de hoogte brengt, brengt Gilles Emiel naar Vinçènnes.

24.3 Emiel is aardig op dreef met de nieuwe activiteiten voor Paris Batch op papier uit te werken. Hij maakt een plan van aanpak, een lijst met contactpersonen, die hij zal benaderen en er zal een opzienbarende fotoserie worden gemaakt onder de gewelven van de Grote Kerk in Haarlem. Via de computer op Vinçènnes brengt Emiel de gegevens over naar Rue St. Honorée 15. Drie kwartier later zijn Dizzy en Maurice op Vinçènnes aangekomen en bespreken Emiel’s uitgewerkte plannen, die meteen worden goedgekeurd.
` Morgenochtend vertrekken we naar Grindelwald, jij, Quirine, Maurice en ik ', zei Dizzy op effen toon, ` Quirine is niet op de hoogte van deze Oostermarktaffaire en laat dat voorlopig maar zo, komt tijd komt raad '. Samen worden we door de Parijse hoofdstad zonder dat er een woord valt teruggebracht en Barôn schenkt op het terras voor de heren een glas whisky on the rocks.
24.4 Mariebelle en Emiel eten die avond in een gezellig kleine bistro in het Mont Parnasse en zijn om tien uur 's avonds terug op de Rue St. Honorée 15. Mariebelle brengt die nacht bij Emiel door en zwaait het gezelschap in de vroege ochtend om 5 uur uit.
24.5. Brechtel is op haar hoede en probeert met haar informatie een beslissing te nemen. Zij neemt het vliegtuig en vertrekt richting Zwitserland.

25.1 De aangepaste Citroën Break

25.1 De aangepaste Citroën Break van Dizzy is groot genoeg voor François en Gilles, Maurice, Dizzy, Quirine, Emiel en de bagage.

Comfortabel rijdt het gezelschap met een paar kleine onderbrekingen in één stuk door naar Basel. Onderweg wordt overlegd in het bijzonder over de opzet van de nieuwe gezamenlijke brochure van LEDZHOLD, het moederbedrijf van Dizzy Ledzky en WASLUD Ltd., het wereldwijde opslag, overslag en distributiebedrijf waarvoor Quirine DuCalembour internationaal account-manager is. De opzet voor de basis convenant zal worden uitbesteed aan Maurice Prevost, directeur van Paris Batch en fotojournalist Emiel Ensor James zal grafisch eind verantwoordelijk zijn. In het chalet van de familie Ledzky zullen de eerste stappen tot deze samenwerking nader worden besproken, welke toeleveranciers zullen bijdragen in het geheel en er worden keuzen gemaakt voor reclamebureaus.

25.2 Emiel geniet van de autorit, voor zij naar Grindelwald doorrijden wordt de rit onderbroken voor een diner op de Quai in Luzern.
Zij worden als vorsten ontvangen en 1ste klasse bediend in het Quai hotel.
Op verzoek van Dizzy wordt de avond in avondkleding doorgebracht. Er is nog ruim tijd voor een wandeling en Emiel besluit Quirine te vragen voor een wandeling langs de Quai.

25.3 Quirine stemt in en samen maken zij een wandeling langs de Quai van het Vierwoudstedenmeer, zij lopen over de beroemde gerestaureerde houten brug van Luzern. ‘Hallo, leuk je even apart te zien, ik heb reuze genoten van je optreden bij Ronnie Scott in Soho, ik hoop nog eens op een herhaling. Zelf heb ik pianoles gehad, maar ik heb het nooit zover kunnen brengen als jij '. Samen lopen zij zwijgend verder. ‘Je woont in Haarlem, is het niet? Zou ik je eens mogen opzoeken, ik ben reuze benieuwd naar het Enschedécomplex, en ik begrijp dat je daar aardig van op de hoogte bent '. Emiel loopt zwijgend naast Quirine over de brug en snuift de geur op van haar parfum en kijkt om zich heen om de omgeving goed op te nemen.

25.4 ` Wel?

Emiel, wat vindt je ervan, ik doe je geen aanzoek als je dat soms denkt ' zegt Quirine en kijkt ondeugend en uitdagend naar Emiel. Emiel krijgt hetzelfde kriebelende gevoel wat hij ook voelt voor Mariebelle, Carla en nu bij haar en hij moet bekennen, dat hij op elke vrouw wel verliefd kan worden. Om hier voor te vluchten heeft hij zich altijd als een geboren ~ Einzelgänger ~ opgesteld, maar naar mate hij ouder wordt gebeurt het steeds vaker. ‘Hoe vaak wordt ik verliefd ?’, denkt Emiel. Hij denkt hier diep over na en laat Quirine niet langer in onzekerheid, ‘Tuurlijk, Quirine, je bent van harte welkom! Misschien kan ik voor je regelen, dat je bij Ton Smid en Jan Boes kunt logeren, die wonen in de binnenstad.’

‘Momenteel woon ik nog in Londen, maar met de wijzigingen bij Waslud in Amsterdam zal ik vaker op kantoor moeten zijn, we kunnen dan eens afspreken ?’ zegt Quirine en vervolgt, ‘Je weet van mijn vriend, Emiel ?’ ‘Nee, hoe moet ik dat dan weten ?’ zegt Emiel. ‘Ik ben een goede vriend verloren ongeveer drie jaar geleden, ik mis hem zo en ik kan nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is.
Telkens als ik zaken in Madrid doe, voel ik hem nog heel dichtbij.’

Ongemerkt heeft Emiel zijn arm om haar heen geslagen en zo lopen zij samen verder over de Schweizerhofquai.
Zwijgend en beiden in gedachten verzonken lopen zij voorbij het Hotel van Dizzy Ledzky. ‘Dank je, Emiel weet je, ik heb er bijna nooit met iemand over kunnen praten, omdat François een verborgen bestaan had,' zei ze zachtjes en raakte vluchtig zijn wang, ‘Mag ik er nog eens over beginnen ?’ zei ze zachtjes.
‘Je bent altijd welkom Quirine en het schiet me te binnen, als we de opzet van de nieuwe brochure en het reclamemateriaal voor Ledzky's en Waslud in gedachten nemen, kunnen wij elkaar nog heel vaak ontmoeten,’ zegt Emiel fluisterend in haar oor. Quirine heeft me toen heel goed begrepen op de Quai in Luzern, vanaf dat moment stond mijn hart open voor alles wat haar bezighield.

De Paris Batch files ® Aflevering 11. Quirine neemt Emiel in vertrouwen

26.1 —Lugano, Italië

Wij verbleven twee dagen in het Schweizerhof hotel en drie dagen in het familie chalet van de Ledzky's in Grindelwald.

De opzet voor de nieuwe samenwerking was bijzonder geslaagd en er was sprake van een goed op elkaar ingespeeld team. Gilles, Quirine en Emiel werden afgezet in Lugano om daar de eerste besprekingen te gaan voeren bij de drukkerij.

Dizzy en Maurice reisden door naar Milaan met François. Gilles huurde een Mercedes 500 en zo kwamen we aan bij het Strandhotel Seegarten aan het meer van Lugano. Het was een ouderwets ingericht hotel. Wij schreven ons in en kregen elk een aparte kamer op verschillende etages. Gilles vroeg in rap Italiaans of het mogelijk was drie kamers naast elkaar te krijgen. ‘We zijn op zakenreis en we hebben nogal veel te bespreken, begrijpt U’.
‘Ik heb voor de heren een twee persoons kamer en voor mevrouw een kamer ernaast,’ zei de vlotte receptioniste,
‘Is dat goed ?’
Gilles stemde in en onze koffers werden naar boven gedragen. In de kleine lift zeiden we niets tot hij stilhield op de 3de etage.
‘Vind je het erg om met Emiel op één kamer te gaan Quirine, ' dan kan ik mij beter concentreren op mijn werk en jullie hebben ook genoeg te bespreken’.

26.2 — Quirine keek Emiel zakelijk aan, en zei
‘Emiel en ik zullen nog héél vaak met elkaar op zakenreis zijn, het lijkt me een goed begin Gilles, als Emiel er geen bezwaar tegen heeft.’

Emiel knikte en zo gebeurde het, dat hij ongevraagd met een prachtige vrouw de hotelkamer deelde. Quirine nam een bad, terwijl Emiel op het balkon zijn aantekeningen doorlas.
Ze kwam in een badlaken bij hem zitten en zei,

‘Het bad is heerlijk warm, wil je er ook in ?’
‘O.k.’
zei Emiel kleedde zich op de kamer uit en stapte pardoes in het warme bad.
Quirine was reeds aangekleed, toen Emiel zijn scheermesje verwisselde voor een nieuwe. Zij gebruikten samen met Gilles een eenvoudig diner in het hotel. Na het diner trok Gilles zich terug op zijn kamer. Zo hadden Quirine en Emiel de hele avond voor elkaar.

Emiel kon het niet nalaten een half uurtje piano te spelen.
Na zijn eerste Impromptu van Franz Schubert kreeg Emiel applaus van de over het algemeen oudere dames in de lounge. ` Encore, encore monsieur, très aimables ', werd er geroepen.

Even later maakten Quirine en Emiel een wandeling door het centrum van Lugano en dronken een wijntje toen Quirine voor de tweede maal over haar vriend François Vesoulis sprak en ze vroeg er verder met niemand over te spreken.
Tot laat in de avond vertelde Quirine Emiel in bed, hoe ze hem had ontmoet, waar hij woonde, over zijn stiefvader Tiri Trihuega en over zijn ouders.
De balkondeuren hadden op een kiertje gestaan.
Zij vielen als broer en zus in slaap en werden de volgende ochtend voor het eerst naast elkaar wakker. Emiel had heerlijk geslapen.

26.3 Om precies 1 minuut voor negen werden zij door de secretaresse van de heer Buttazzonni in zijn kamer gelaten en om klokslag negen kwam de Italiaanse drukker zijn kantoor binnen.
‘Bon giorno mevrouw DuCalembour en meneer James, prettig kennis met u te maken.’
Giuseppe Antoni Buttazzonni nam plaats achter zijn bureau en al rap had Quirine in een overigens perfect Italiaanse conversatie de basis van het doel van het gesprek op tafel.

Af en toe vertelde ze de kernpunten in het Nederlands aan Emiel.
Halverwege het gesprek kwam de bedrijfsleider, Lorenzo Ferro, van de drukkerij erbij en kreeg Emiel een rondleiding op de zet afdeling en maakte hij de gebruikelijke afspraken voor het aan te leveren filmmateriaal.
Quirine was achtergebleven met de heer Buttazzonni voor de prijsonderhandeling.

Lorenzo Ferro bracht Emiel terug, Quirine stond op om afscheid te nemen van de Italiaanse drukker.

Gilles reed de auto om precies half elf voor, hij had ons uit het hotel geboekt en de koffers ingeladen.
Zij reden aan een stuk door om en om aan het stuur terug naar Parijs.

— Brechtel Brecht heeft nog niet uitgeboekt in Strandhotel Seegarten, gewoon als een van de gasten van het hotel, zat zij in de lounge verkleed als grijsharige moeilijk ter been zijnde dame in goeden doen. Zij had genoten van Emiel’s pianospel. Zij had heerlijk geslapen en een van haar ‘spionnen’ hadden knap werk verricht. Zij kwam te weten, dat Miss DuCalembour en Emiel Ensor James, zowel zakelijk als privé onafscheidelijk zijn geweest. De verrichtingen van hun chauffeur Gilles leidde tot bevestiging dat alle activiteiten van LEDZHOLD via Paris Batch liepen. Regelmatig contact was er met de Rue St. Honorée 15, François en Gilles verrichtingen waren waardevol voor Europol. Nog voor het Zwitsers/Italiaanse reisgezelschap in Parijs arriveerde, was Brechtel al weer terug op haar post in Rue St. Honorée Treize.
Haar medewerkers hadden inmiddels de villa in Lac Daumesnil van afluisterapparatuur voorzien.

27.1 — Parijs, Quirine vertelt verder

Toen zij in Parijs terugkwamen logeerden Quirine en Emiel op dezelfde etage.
Zij gingen die avond niet uit en Mariebelle was een paar dagen naar Concarneau op bezoek bij haar ouders. Quirine kwam weer bij Emiel in bed liggen en vertelde hem verder over haar ontmoeting met François.

27.2 ` Het was op vijftien augustus 1982, dat ik voor zaken in Madrid was. Ik had nog een paar dagen extra voor ik mijn eerste zakelijke ontmoeting zou hebben. Ik ging naar het Pradomuseum. In het Pradomuseum was François vaak te vinden. Ik liep daar naar binnen en in de zitzaal zag ik hem voor het eerst. Hij had me aangekeken en bleef me aankijken en op gegeven ogenblik toen ik vlak bij hem was knikte hij vriendelijk naar me en volgde me op enige afstand.
We bleven naar elkaar kijken en ik kreeg de indruk, dat er voor hem niets meer bestond dan alléén ik. Hij stapte op me toe, liep achter me langs en zei in beschaafd Frans,
‘U bent prachtig om naar te kijken, madame, om niet de indruk te geven, vervelend te zijn, mag ik u voorgaan naar mijn geliefde galerij ?’ Hij liep voor me uit naar de oostvleugel van het Pradomuseum en zei op fluistertoon, ‘U zult zich aangenaam verpozen, terwijl ik mijn geluk zwijgzaam met u deel op deze mooie dag.’
Ik was geboeid door hem, nog nooit had iemand eerder mij zo benaderd en met minieme gebaren maakte hij me duidelijk hem te volgen. In gelijke tred liepen we op een galerij van Picasso af. Later begreep ik, dat hij een stuk jonger was, op school was gegaan in Frankrijk, Spanje, Italië en Zwitserland en vulde zijn vrije tijd op met privélessen psychologie, geografie en antropologie.

27.3 — Ze was dicht tegen Emiel aan gaan liggen, toen Quirine verder vertelde.

Zijn werkelijke ouders woonden in Bulgarije en zijn vader had jarenlang op de dodenlijst gestaan van internationale syndicaten. Hij heeft nog een neef in Amerika en tante in Zwitserland. Zijn vader stond aan het hoofd van een omstreden organisatie. Als kind leerde hij de organisatie van zijn vader door en door kennen en om veiligheidsredenen is François opgegroeid bij zijn tante in Zwitserland en later door zijn pleegouders opgevoed. Ik heb nooit inhoudelijk met hem gesproken over de activiteiten van zijn vader, maar ik heb altijd sterk de indruk gekregen, dat François het werk van zijn vader heeft voorgezet. Zijn ouders zijn allebei vermoord of bij een aardverschuiving om het leven gekomen, daar ben ik nooit achter gekomen.

27.4 Toen ik in die Picasso galerij stond, leek het alsof François en ik door een magnetische kracht waren bevangen. Hij streelde met zijn blauwe ogen de omgeving en mij en ik kreeg de indruk, dat hij mijn gedachten kon lezen. Op een geven moment ging er een gong voor de middag sluiting. We verlieten het Pradomuseum en begaven ons in het drukke stadsgewoel van Madrid. Ik dwong me zijn aantrekkings¬kracht onder controle te krijgen, toen ik voor het eerst tegen hem zei, Vertel me eens hoe je heet, kunstliefhebber ? ' Mijn stem moet erg warm geklonken hebben, want zijn ogen straalden toen hij mij nieuwsgierig bleef aankijken. Ik herinner me nog dat het hem verbaasde mijn lichte Engelse accent in het Frans.
27.5 We verruilden het drukke stadsgewoel voor een prachtige botanische tuin, het Parque de Retiro, alsof het was afgesproken.
Ik herinner me, dat de zon straalde en het lawaai van de verkeersdrukte wegebde, toen we op het schelpenpad liepen.
François nam het woord, ` Welkom op mijn verjaardag, mijn naam is François Vesoulis en hoe heet jij ? '
Spontaan kuste ik mijn kunstliefhebber op zijn gladgeschoren wangen en zei, ` Gefeliciteerd, mijn naam is Quirine DuCalembour, hier staat een Hollands meisje met een Franse achternaam, ik feliciteer je met je hoeveelste .....? '
` Achttiende .....' ` .....Verjaardag '
We schoten allebei in de lach en van plezier draaide ik me op een been voor hem om, hij stak zijn beide armen uit en ving me op. Ik leunde op zijn borst, zoals nu bij jou, en ik haalde opgelucht diep adem. Toen zwolden ook mijn borsten op en François drukte zich tegen me aan.

27.6 Alsof het er allemaal bij hoorde zonk Quirine op dat moment diep in Emiel’s armen. Quirine vervolgde;
François zei toen, " Oh merci, ma chérie. Tu es magnifique, c'est trois ans passé parce qu' il y a mon anniversaire sans félicitation. Ce jour sera merveilleuse avec toi. Quelle bon nomme, Quirine DuCalembour. Tu parle François avec un accent legère Anglais ? Je pense..., je pense..., je te nomme QueDee, signe la femme belle. , parce que je te desire silence la femme même. Les souvenirs sont les yeux blue jolie. Je t'admire, je te régarde, je t'écoute. Ces là toutes même. J'invité QueDee, ne parle pas moi tu es occupé. n'est pas ? ".

NIMROD.

28.1 De nacht waarin Emiel zichzelf moest blijven.

Quirine lag in tranen naast hem in bed op zijn logeerkamer in het huis van Dizzy Ledzky. Ze had hem van wijlen haar vriend François verteld en min of meer duidelijk gemaakt, dat ze er niet van overtuigd was, of hij werkelijk ook dood was, omdat ze al drie jaar sterker hieraan ging twijfelen. Ze had hem in vertrouwen genomen op hun eerste wandeling aan de Schweizerhofquai in Luzern. Toen op de eerste nacht in het Strandhotel Seegarten in Lugano en nu de tweede nacht samen, overigens als broer en zus.

28.2 Het eerste verdriet was al wat weggezakt, toen Quirine hem huilend en lachend tegelijk vroeg, of ze de nacht bij hem mocht doorbrengen.
‘Quirine, ik ben blij, dat je me in vertrouwen neemt, maar je moet goed begrijpen, dat ik geen misbruik van de situatie wil maken, natuurlijk mag je bij me blijven liggen en dat bedoel ik dan letterlijk,’ zei Emiel met een doezelige stem. Quirine knikte en draaide zich om in de lepeltje houding met haar heerlijke achterste tegen zijn buik. Zo viel Emiel in een droomloze slaap.
's-Ochtends om vijf uur werd hij wakker van het woelen van Quirine. Ze kroop weer in zijn armen en knuffelde hem teder. Emiel probeerde haar aan het verstand te brengen waar ze was en met wie. Sportief nam ze het op, toen het tot haar doordrong. Ze gaf Emiel een kus en ging naar haar eigen kamer.

28.3 Voor het ontbijt was Emiel al vroeg op, hij nam een paar verse croissants met hete koffie bij madame de Mariage in het souterrain. Zijn vingers jeukten en hij begon eenvoudige toonladders te spelen, speelde een paar ragtimes en preludeerde Bach. Toen hij begon aan de ‘Valses Caprice van Franz Schubert’ bewerkt door Franz Liszt werd Emiel Quirine gewaar. Ze zag er stralend uit en Emiel kreeg de indruk bij haar blik, dat hij het hele verhaal van het Prado museum opnieuw hoorde. Althans zo vertaalde hij het voor zichzelf, terwijl de wals klonk.

—Met een koptelefoon op liep Brechtel Brecht naar de achterzijde van het huis, ze schoof de koptelefoon weg en luisterde met haar blote oren naar Emiel. Door een lichtspeling van de glazen serre en het tuinhuis werd zij Miss DuCalembour gewaar leunend tegen de piano à queue met haar handen onder haar kin...

35.4 De klok wees halftien aan, toen Barôn geruisloos de serre binnenkwam en rustig het slotakkoord afwachtte van de VIe valse.
‘Ik heb voor u beiden bericht, madame DuCalembour en monsieur James, de heer Ledzky belde vanuit de auto in Milaan en vraagt of u beiden wilt afreizen naar Nederland. Hij heeft voor u vanavond een afspraak gemaakt met de heer en mevrouw Wassiliwitsch, u dineert in het Forte Crest Hotel op de Apollolaan in Amsterdam en er is voor u beiden een hotelkamer gereserveerd. Oh ja, als madame het op prijs stelt? U kunt de Cessna van de heer Abraham Ledzky gebruiken, die staat in een hangar op Le Bourget en Gilles kan u erheen brengen. Je voudrais servir du café, maintenant madame et monsieur?’ en zonder verder iets te zeggen genoten Quirine en Emiel van heerlijke verse koffie.

28.5 Emiel snoof de frisse Parijse ochtendlucht op en keek nog eens om zich heen. Hij excuseerde zich en schreef een brief aan Mariebelle, die hij aan madame de Mariage overhandigde. In het souterrain nam hij afscheid van Anjou en madame de Mariage en Emiel liep nog even naar het kantoor van Paris Batch, waar hij Brigitte Prevost, Esther en Maria Cousteau begroette.
‘Aan alles komt een eind, ik kom jullie vaarwel zeggen voorlopig, we zullen nog genoeg met elkaar van doen hebben en kunnen straks nog sneller converseren als mijn nieuwe computer is geïnstalleerd.’ ‘Dat is waar ook,’ zei Brigitte,
‘Thiery Galati heeft er voor gezorgd, dat je nieuwe computer op Schiphol Amsterdam al is ingeklaard en hij komt hem zelf installeren, hij neemt nog contact met je op.’ Emiel gaf de dames formeel een hand en ging naar zijn kamer, waar Barôn zijn koffers aan het pakken was.

Emiel liep even naar de kamer van Quirine. ‘Is het mogelijk, op Schiphol te landen, Quirine, dat scheelt ons weer een autorit?’ vroeg Emiel aan Quirine.

28.6 ‘Ik heb al contact gehad met de verkeersleiding, we landen op oud Schiphol en wij kunnen ook Abrahams vliegtuig kwijt in een hangar bij Air Holland.’

‘Perfect, dat heb je mooi geregeld, hoe laat vertrekken we hier?’

‘Wachten heeft geen zin, we gaan meteen, Gilles wacht ons al beneden op.’
zei een vrolijke Quirine.
‘Bovendien heb ik zin om te vliegen, het is prachtig weer.’

De Paris Batch files ® Aflevering 12. Amsterdam

29.1 Amsterdam

Gilles bracht ons met de Mercedes naar Le Bourget, waar Quirine en Emiel werden geholpen met het inladen. Gilles zette de koffers in het ruim en inspecteerde het toestel van Abraham van top tot teen en verzorgde voor Quirine de start procedure. Vlak voor het vertrek ging Gilles van boord.
Als een professionele piloot taxiede Quirine naar de take off en vlekkeloos vlogen zij door een heldere lucht via de Belgische Ardennen, Maastricht, Lelystad om te tanken en een kwartier later stonden zij aan de grond op Oud Schiphol. De koffers werden in een gereedstaande taxi ingeladen door een escort van Air Holland, die ook Abrahams Cessna overnamen. Zonder douane controle begaven zij zich naar het Apollo hotel. Zij lieten de taxi wachtten en even later werden zij op het Leidse plein in Amsterdam afgezet. Emiel had zijn Leica mee met 35 mm lens en hij maakte wat ongedwongen foto's van Quirine en zichzelf op het terras van ‘Américain’.

29.2 — Quirine vertelt verder:

‘Ik vertelde je, dat wij na het Prado museum in de botanische tuin belandden, waar François mij QueDee ging noemen. Ik vertelde hem, dat ik die dag geen verplichtingen had en bovendien zijn verjaardag niet wilde bederven. Ja, ik had zo'n Finse katoenen doorknoop jurk aan met een parelsnoer. Van plezier maakte ik opnieuw een pirouette op het schelpenpad. Mijn handtas draaide op een gegeven moment op mijn hals, toen mijn ketting knapte.
Ik schrok een beetje, 't was net of de .
Ik zag François uit zijn met geduld kijken als een dirigent naar zijn . Ik zag zijn ogen brandden op mijn decolleté, van mijn losgesprongen jurk.
Toch even afgeleid en uit zijn concentratie hielp François me met het oprapen van de parels uit het schel reflecterende schelpengruis.

Wij schoten allebei in de lach.
‘‘Honderdvijfenvijftig,’’ zei ik hardop en dat bracht mij terug naar de werkelijkheid.

~ Ik heb ze allemaal, oh wat heerlijk, ' zei ik opgelucht. François wist een juwelier, achteraf besef ik, dat ik toen voor het eerst niet in de gaten kreeg, dat hij bijzonder makkelijk met zijn geld omging.

29.3 Wij brachten het snoer op de Avenida de Mendez aan de andere kant van het park. François bood de ketting aan bij senôr Fernandez. Daar vroegen we de weg naar een modezaak, want François had me verteld een penthouse te hebben. Ik had geen badpak bij me, die reis. Dus kochten we samen een bikini en een badpak. Het was in die winkel, dat ik voor het eerst kennis maakte met zijn buurvrouw, je weet wel zo'n type met een figuur van een porno koningin, overigens wel een keurige dame. Later bleek het een Spaanse gravin te zijn.

29.4 Ik had een makkelijke keus met mijn maat 38 en cup C 80, het werd een donker blauwe bikini en een zwart badpak. Bij de paskamers kwam ik toen oog in oog met Gravin Carmen Xita Bornée Lopez.
Ik schat haar maten op 112, 78, 91, dus je begrijpt een geweldige seksbom. Ze droeg een donkerblauwe bikini op haar toch al donkere huid. Ik zie nog François gezicht en vooral zijn, neem mij niet kwalijk, broek. Zij had een geweldige uitwerking op hem. O.k., ik was geslaagd en met de taxi reden wij naar zijn huis. Om een lang verhaal kort te maken, op al mijn buitenlandse reizen ontmoette ik François.
Hij is één keer in Londen geweest, totdat hij het in zijn zotte hoofd kreeg, om zich aan te melden bij het Bent Dzébèl Commando. Dat was het elite commando van Franzel Kaufmann, een Israëlische commandant.

29.5 Sinds de schermutselingen in het Libanon tijdens de vredesonderhandelingen tussen de Israëliërs en de Palestijnen heb ik nooit meer iets van hem vernomen.
Het enige wat ik heb gemerkt is dat ik er bijna zeker van ben, dat Dizzy Ledzky heel goed op de hoogte was van François 's vermeende activiteiten en dat de meeste nieuwe leden, binnen Dizzy’s groep, hebben deel uitgemaakt van hetzelfde Bent Dzébèl Commando.
Nu zijn het allemaal zakelijke relaties.
Ik wil daar nog eens met je over praten Emiel!

29.6 Samen met Quirine liep Emiel gearmd door de Leidse straat, het Singel en de Reguliersbreestraat.
Op het Rembrandt plein dronken zij bij Caransa meloenthee.
Van daaruit lieten zij zich met een taxi terugrijden naar het hotel. Zij namen elk een bad op een eigen kamer en Emiel zag Quirine terug tien minuten voor het diner.

29.7 Igor Wassiliwitsch had Emiel in de bar ontdekt en hem laten kennismaken met zijn vrouw Ludmilla. Een schitterend stel mensen met allure en doorzettingsvermogen. Een wereldwijd bedrijf met 1.500 personeelsleden uit de grond gestampt, daar moet je respect voor hebben.
Aan het diner, was Ludmilla Emiel’s gesprekspartner en Quirine bracht Igor op de hoogte over de heer Buttazzonni.
Emiel had een heel plezierig gesprek met Ludmilla over muziek. Zijzelf was weg van Scriabin en Tsjaikovsky, zij had nog met de neven op school gegaan in Sint-Petersburg.

29.8 Na het diner bezochten Igor en Ludmilla een verplichte party op de Apollolaan en verlieten om halftien het hotel.
Emiel besloot vroeg naar bed te gaan en ontkwam er niet aan, dat Quirine wederom voor de derde nacht bij hem bleef.
Voor zichzelf had Emiel al uitgemaakt de volgende morgen naar Haarlem terug te keren om aan de ‘Teylers’ opdracht te beginnen en de Rollant Collectie op digitaal materiaal vast te leggen.

30.1 Waarin Quirine mijn argwaan wekt.

Emiel, ik kan je niet veel vertellen van het Bent Dzébèl Commando, het enige wat ik weet is, dat het commando altijd in de Spaanse Pyreneeën oefende en dat ze vanuit François' chalet in Engelberg Zwitserland, allerlei skitochten organiseerden.’
Quirine kroop weer in Emiel’s armen en zei toen met een fluisterstem,
‘Emiel, ik kan dit niet voor mij houden, je ligt naast de rijkste vrouw van Europa, beloof je dat je dat niemand vertelt?’

30.2 De klank in haar stem klonk zo waar, per slot, iedereen kan zoiets voor de grap zeggen, maar zoals Emiel haar hele François relaas aan elkaar knoopte kreeg hij sterk de indruk, dat ze de waarheid sprak. Hij begon werkelijk nieuwsgierig te worden naar wat zij nog meer te vertellen had. Emiel besefte, dat hij toen in het Apollohotel, zonder dat Quirine het vroeg hem ‘n spoor had gezet.

30.3 Opnieuw begon Quirine zacht in zijn armen te snikken. Hij kon haar nauwelijks troosten. Wat hem totnogtoe was gelukt bezweek enigszins.
Hij begon Quirine te liefkozen,
zij deelden nu samen een geheim.
Van het knuffelen en liefkozen kwam nu een natuurlijke ontmoeting in bed.
Het was nog geen twaalf uur, toen Emiel de
‘Blauwe Druif’ belde in de Lange Veerstaat.
Hij vroeg Hans Blank, de eigenaar van het proeflokaal of Karel van Ekendam aanwezig was. Binnen een halve minuut had hij Karel aan de lijn.


31.1 Terug in Haarlem

Karel kwam direct in Emiel’s Jeep naar Amsterdam gereden. Emiel had namelijk een idee gekregen en dat hij < persé > wilde uitwerken.
Emiel vertelde Quirine, dat ze kon kiezen, of blijven in hotel of mee naar de Jansstraat.

31.2 ‘Ik ga met je mee. Samen uit, samen thuis,’ zei Quirine resoluut.
Emiel had geen specifieke verwachtingen van zowel Quirine zelf, als zijn eigen nieuwsgierigheid.
Iets had hem op het idee gebracht en dat wilde hij dan ook zo snel mogelijk uitproberen. Drie kwartier later verlieten zij het Apollohotel en reden met Karel terug naar Haarlem.

31.3 Emiel installeerde Quirine in zijn bed en vertelde,
dat hij nog een belangrijke opdracht moest uitwerken in zijn laboratorium.
Quirine kon hij echter niets wijs maken, ze had al gauw door waar Emiel op doelde.

Karel had de Jeep meegenomen en weer terug in de garage gezet. Het was twee uur middernacht, toen Emiel met Quirine samen in zijn laboratorium in het opstartmenu een mogelijkheid zocht om in de computer van Paris Batch in te breken.

31.4 Na een kwartier had Emiel zijn eerste resultaat.
Het pakket wat hij van Maurice meekreeg voor Dizzy haalde hij uit de computer. Om kwart voor drie gingen zij naar boven en kon Emiel samen met Quirine de lijst en foto's bestuderen. Quirine was een beetje aangeslagen, door het feit, dat Paris Batch zoveel nauwkeurige informatie over haar bezat.
Het deed haar goed, dat Emiel haar terzijde stond, nu dit op tafel kwam.

31.5 Het was teveel informatie om midden in de nacht te bestuderen, dus besloten Quirine en Emiel de stukken onder het hoofdkussen te schuiven.
Beiden vielen we in een droomloze slaap. De volgende ochtend om tien uur stonden we op. Snel deed Emiel wat inkopen en maakte een ontbijt. Quirine zat in een badhanddoek gewikkeld, de foto's uit haar dossier te bekijken. Haar boosheid van de vorige avond had plaats gemaakt voor grote verbazing, toen ze ook de lijst van al haar contacten las. De enige, die er aan ontbrak was Emiel Ensor James en daar was ze nu juist op bezoek.
Er waren duidelijke foto's van François en Quirine op de haciënda van de Trihuega's. Quirine had deze foto's nooit eerder gezien.

31.6 Ook foto's van haar en François in het Parque de Retiro in Madrid.
Dat deed voor haar de deur dicht.
‘Kun je me volgen, Emiel?’
zei Quirine gedecideerd,
‘Toen ik in 1982 in Madrid was, had ik nog geen contact met Dizzy Ledzky, hoe kan hij dan in zijn archieven hiervan foto's hebben?’

‘Ik heb een hypothetisch verhaal voor mezelf ontwikkeld, luister!’ zei Emiel en ging voor zijn gemak op de pianobank zitten.
Quirine leunde aan het eind van de concertvleugel en had de foto's uitgespreid over de lengte van de klep.
‘Het kan zijn, dat François inderdaad deel uitmaakt of uitmaakte van een georganiseerd misdaad syndicaat.
Hetzelfde geldt voor Dizzy Ledzky.
Van Ton Smid weet ik, hoe ik bij de Paris Batch ben gekomen. Op voorspraak, omdat ik een over een groot netwerk beschik en mijn vak goed versta.
Ledzky is op zoek naar talent en gaat de misdaad niet uit de weg, dat heb ik opnieuw ervaren en daarvan heb ik binnenkort ook het bewijs.’

31.7 ‘Ik stel het volgende voor Quirine,’ Emiel stond op van zijn pianobank.
Emiel liep op haar toe.
‘Het is duidelijk,
dat we voorlopig nog veel met elkaar te maken zullen hebben, we gaan op wereldreis voor de fotosessie, ik heb over een groot deel van de wereld toegang tot mijn computer en
binnenkort krijg ik een modificatie, die mij in staat stelt, waar ook ter wereld, een perfect inzicht te krijgen in de databank van Paris Batch. Ik zal de autorisatie wellicht moeten kraken. Via het computernetwerk kan ik beeldmateriaal verzamelen voor mijn databank en
gerichte opdrachten geven aan de grote persbureaus, die moet ik dan wel beveiligen of
ontkoppelen van Paris Batch. Ik verzin wel wat.
Ik zal je zeggen, waar ik op doel. Alle personen, die op jou lijst staan, zal ik laten schaduwen en ik zal via Thiery Galati proberen autorisatie te krijgen voor het grote geheugen, die heb ik nodig voor mijn opdracht in het Teylers museum,
dan kan ik tegelijkertijd de databank van Maurice Prevost kraken.’

Brechtel Brecht heeft begrepen, dat Miss DuCalembour en Emiel Ensor James zonder overhaast snel zijn vertrokken uit Parijs. Van haar collegae uit Amsterdam kreeg zij door, dat zij waren ingetrokken in een Hotel en nog
‘s-avonds laat door iemand waren opgehaald. Ze waren niet meer gesignaleerd in hun hotel... Zonder paniek traceerde Brechtel Brecht de volgende ochtend de auto waarin Miss DuCalembour en Emiel Ensor James waren vertrokken. Het kenteken stond op naam van E.E. James Ltd. Londen...

32.1 De Klokhuiskelders.

Zo gezegd, zo gedaan. Quirine stemt in met Emiel’s voorstel en kleedt zich aan. Hij laat Quirine achter op zijn zolderkamer en Emiel gaat met zijn digitale foto-uitrusting naar het Teylers museum. Emiel meldt zich aan bij de receptie en vertelt, dat er voor hem een afspraak is gemaakt met Tabe Roggeveen.
Het is vijf voor twaalf, als hij wordt binnengelaten in het kantoor van de conservator van het Teylers Museum. Hij kent Tabe vanuit het proeflokaal, zij hebben samen wel eens een biertje gedronken. Hij weet waarvoor Emiel komt en om vijf over twaalf zijn zij samen in de onderaardse gang opweg naar de Grote Markt. Zijn secretaresse heeft strikte opdracht gekregen Tabe het eerste uur niet te storen en pas na de lunch de eerste boodschappen door te geven aan haar directeur.

32.2 Met zuurstofmaskers op lopen zij door de onderaardse gang en komen in de ruimte waar de Klokhuiskelders zijn dichtgemetseld en een doorgang is,
rechts naar de Grote Kerk en links naar het onderaardse gemaal voor de Brouwerskolk.
Vlak voor de trap, die leidt naar de Grote Kerk, stuiten Tabe en Emiel op de overblijfselen van de vermoedelijk vermiste personen, die naar het er inderdaad uitziet door verstikking om het leven zijn gekomen.

32.4 In overleg met Tabe Roggeveen maakt Emiel foto's van de trap naar de kerk,
het waterreservoir en de gang die uitkomt op het onderaardse gemaal.

Bewust maakt Emiel geen foto's van de lijken, dat laat hij over aan ‘Cees’ de politiefotograaf.

32.5 Terug in het kantoor van Tabe ontdoen zij ons van de zuurstofmaskers en maken samen een wandeling langs het Spaarne.

Zij luchten hun kleren, lunchen in de Kleine Houtstraat en lopen tegen kwart voor twee terug naar zijn kantoor. Ter plekke tovert Emiel uit zijn doos van Pandora de opnames en Emiel signeert en dateert de opnames passend in zijn agenda op een gewone werkdag.

32.6 Tabe Roggeveen zal er voor zorgen, dat de foto's toevallig ook onder ogen komen van de commissaris van politie, die dezelfde middag nog een bezoek zal brengen in verband met de verdwijning van het Teylers Museum personeel.

32.7 Voor Emiel begint nu het uitwerken van zijn rapport dat hij heeft gemaakt
in Lac Daumesnil. Emiel krijgt alle medewerking en zijn persoon krijgt een intern personeelsnummer. Eén voor één krijg Emiel het personeel van het Teylers Museum in de kamer naast die van Tabe Roggeveen en Emiel maakt foto's van hen in de grote koepelzaal. Bewust vermijdt hij vragen te stellen over de verdwenen personeelsleden en spits het onderwerp op de kwaliteiten en achtergrond van de individuele werknemers. Tot sluitingstijd werkt Emiel door en heeft op een paar mensen na iedereen geïnterviewd.


33.1 Quirine zit in het proeflokaal.

Wat schetst Emiel’s verbazing. Hij wordt een modieus geklede dame waar,
haar zachte lange lichtblonde haar valt me op en haar prachtige profiel wordt zichtbaar. Quirine zit op een kruk achter in het café omringd door uitsluitend mannen. Emiel ontdekt Karel van Ekendam het eerst, want die steekt boven iedereen uit. Dan ziet Emiel Jan Boes, Ton Smit en zelfs Kees en Koos van Duinkerken, de tweeling eigenaars van de Gravin, de herberg op de hoek van de Gravinnesteeg en het Spaarne, zij komen bijna nooit in het proeflokaal.
Tabe en Emiel gaan er bij staan en Emiel stelt Tabe voor aan Quirine.

Zij stapt van haar kruk en gaat met Tabe en Emiel op de zijbank zitten.
‘Leuk u te ontmoeten, ik ben zeer geïnteresseerd in uw museum, ik heb van Emiel begrepen, dat hij een tijdje bij u onderdak is, misschien ga ik morgen met hem mee,
dan neem ik het er eens van, ik heb nog een weekje vrij voor Emiel en ik op wereldreis gaan.’

33.2 ‘Je bent welkom, mijn deur staat open,
dan laat ik je de bijzonderheden van het museum zien,’
zei Tabe en bood ons nog een biertje aan.
Quirine trok de nodige aandacht en dat speelde ze heel leuk. Ze maakte met iedereen een praatje en kwam uiteindelijk weer bij ons zitten.
Emiel kreeg een vreemd gevoel,
iedereen keek naar hen en vooral
om de blikken van Quirine op te vangen.
Na het derde biertje nam Emiel afscheid van Tabe,
groette de jongens en zonder dat hij er erg in had,
stond Karel naast hem en maakte duidelijk, dat hij Quirine en Emiel een etentje aanbood. Zo gezegd, zo gedaan. zij aten bij Wilma & Albert,
het bekende Haarlems steakhouse.

34.1 Bij Karel

Na afloop van het hoofdgerecht dronken zij Irish coffee en Karel vroeg hen mee naar zijn atelier. Twee huizen verder gingen zij naar binnen. Karel zijn atelier was groter dan Emiel’s zolderkamer. Op de bovenverdieping over de breedte van twee panden had Karel zijn atelier gebouwd. Ook het woon slaap en keuken gedeelte maakten deel uit van deze grote ruimte en waar zijn werkruimte was had hij perspex ultra violet doorlatende dakbeglazing. Emiel had het weleens overdag gezien, het atelier beschikte altijd over een zee van licht. De gezonde kleur van Karel had ook van iemand kunnen zijn, die altijd buiten werkt.

Thuis in de Jansstraat zijn Quirine en Emiel, sinds zij aankwamen in Lugano, uitgezonderd vandaag overdag, onafscheidelijk geweest. Als Emiel de nachten bij elkaar optelt, zijn Quirine en hij al langer bij elkaar geweest dan hij en Mariebelle. Bij Mariebelle was het de fysieke aantrekkingskracht en haar gezellige opgeruimde karakter wat hem aantrok. Bij Quirine had Emiel een ander gevoel gehad, ze was aantrekkelijker, onafhankelijker, zakelijker, wellicht intelligenter, maar ook eenzamer en naar hij begreep met een verleden wat knaagde.

34.4 't Was ongeveer tien uur, toen Emiel zijn computersysteem opstartte.
Al pratende met Quirine probeerde hij twee passwords en vroeg Quirine of François ook een andere naam had naast zijn Franse naam.
‘Ja! Hij heet Benjamin Jaacov Sulina Dunarea,
Sulina Dunarea is de achternaam van zijn biologische vader. Zijn moeder heette Lena Maria Tolbouchin,’ zei Quirine.
Ze had een stoel aangeschoven aan zijn bureau en Emiel tikte als password SULINA in. Prompt kreeg hij een keuzemenu, waarin stond aangegeven:
Bent Dzébèl Commando,
Ypsilon dossier,
Eigendommen en bezittingen.
Bij de keuze eigendommen en bezittingen
kon worden inlezen op plaatsnamen,
naam of een zoeknaam.
Hij koos voor Rollant,
van de Rollant collectie.
Op de computer verscheen een veld
waarin je kon opvragen:
Bouwtekeningen,
Muteren en
Televideo.
Hij koos voor bouwtekeningen.

34.5 Zij kwamen in een programma waarin je op het scherm met de muis door het nieuwe Enschedécomplex kon lopen. Emiel liet Quirine zien, waar hij die middag met Tabe was geweest. Toen Emiel met de muis langs de dichtgemetselde Klokhuiskelders kwam, koos hij voor Televideo. Op dit stationaire scherm kon had je acht camerastandpunten. Zo kreeg hij voor het eerst iets te zien van de verborgen Rollant collectie. Zij gingen terug naar de bouwtekening en liepen opnieuw met muis door de gang, maar nu de andere kant op.
Ter hoogte van de voormalige Damsteeg, nog voor de doorgang naar het Teylers Museum kon je via een trap in een lager gelegen gang komen.
Dit was een oude Spaanse vluchtgang van het voormalige klooster op het Sant.
Deze gang ging richting Spaarne en maakte een bocht naar rechts. Een gedeelte van de gang ging rechtdoor naar Herberg de Gravin en het andere deel van de gang boog af naar de Kleine Veerstraat.
Emiel koos voor het laatste en zo kwamen zij al lopend met de muis over de monitor in de parkeergarage van Ton Smid.
Deze ruimte bleek ook een aantal videocamera's te bezitten met nog een keuze
van verdieping 1,2 en 3.
Zij bevonden zich op de 1ste verdieping en
bij opvragen camera 1 stonden Quirine en Emiel oog in oog met de autoverzameling van Ton Smid.