Thursday, 30. November 1989, 12:00:00
“Ik was op vakantie in Zwitserland met Marianne Rohrbach en Sybille Zante toen ik jou voor het eerst bewust werd, achteraf besef ik dat jij toen een enorme indruk op me maakte Brechtel eerlijk, je moet me geloven,” Emiel’s stem klonk zo zacht dat hij er van opkeek, hij hield zijn adem in en probeerde liggend in het donker vanaf de achterbank van de auto waarin zij zaten naar haar te kijken. Hij zag slechts haar profiel afgetekend tegen een ondefinieerbare lichtbron. Emiel kon zich niet oriënteren, samen hadden zij uren achtereen gereden over verschillende soorten wegen, stijl omhoog soms, dan weer glooiend en nu reden zij op een rechte vlakke weg. Hij kon zich niet herinneren of zij ergens waren gestopt. “Emiel, hoe voel je je nu ? Je hebt bijna drie uur geslapen, wat had je ervan gedacht als we iets gaan eten onderweg, ik heb wel trek en we hebben wat frisse lucht nodig als we nog verder willen, we kunnen eigenlijk niet in een wegrestaurant terecht, jouw foto heeft in alle Europese kranten gestaan en je was zelf op CNN, maar daar verzin ik wel wat op,” zie Brechtel Brecht heel zacht. Emiel kon haar toch heel duidelijk verstaan. Brechtel had de auto gestopt aan de uiterste zijde op een brede vluchtstrook naast de tweebaansweg waarop zij zojuist reden. Aan het bord wat Emiel langs de kant zag staan maakte hij op, dat zij zich ergens in het Eiffelgebergte bevonden, aan de heldere hemel met zijn sterren begreep Emiel, dat zij in noordelijke richting stonden geparkeerd. Brechtel pakte iets uit de kofferbak. Zij nam plaats bij Emiel op de achterbank. Door een druk op een knopje midden van het plafond werden alle vensters van de speciale C5 geblindeerd en rondom was er in een zachte pasteltint plafondverlichting gaan branden, die willekeurig het hele spectrum aan kleur bezat. Brechtel klapte een grote spiegel uit het hemeltje en begon haar blonde haar bijeen te binden en zette een korte kastanjerode krullende pruik op. Ze maakte haar wenkbrauwen donkerder en breeder met een stift en haar bovengebit voorzag zij van een opzetstuk, wat haar gezicht totaal veranderde en daarbij zette zij Elvis Costello een bril op. Haar gezichtuitdrukking was ook heel anders toen zij Emiel voor het eerst aankeek met een vragende glimlach. Zij had nog meer in haar houten naaidoos. Brechtel gebaarde naar Emiel met de naaidoos op haar schoot terwijl zij haar knieën iets omhoog trok en haar handen vanuit de doos nog een pruik tevoorschijn toverde. Emiel boog iets naar voren zonder iets te zeggen. Brechtel schoof een goed zittende eveneens krullende grijze pruik over zijn haardos. Brechtel schoof bij Emiel op zijn bovenkaak kleine zijvleugels wat zijn gezichtsuitdrukking en zelfs zijn stem enigszins veranderde, merkte Emiel toen hij in de spiegel kijkend met onnozele woorden haar ogen zocht door haar brillenglazen. “Wie had hieraan kunnen denken Brechtel, dat je ons zo kan veranderen, kan ik hier wel mee eten?” Emiel gebaarde haar in de spiegel door met zijn kaken een kouwende beweging te maken. “ Ja hoor, je kunt hier uitstekend mee eten, je eerste drankje of eten warm of koud zal even vreemd zijn, ’t is net of je bij de tandarts vandaan komt, ’t doet geen pijn, maar je begrijpt natuurlijk ook, dat ik er niet op uit ben om met jou hoe dan ook herkend te kunnen worden, alles zullen wij moeten uitsluiten, je hebt aan zoveel gevaren bloot gestaan zonder het te beseffen Emiel. Je weet nooit wie wij kunnen tegenkomen.” Brechtel klapte de spiegel terug en deed de binnenverlichting uit en tegelijkertijd verruilde het duister zich voor iets minder duister. Emiel ontdekte nu ook, dat zij waren gestopt bij een Raststätte. Via een betonnentrap konden zij ongeveer 50 meter naar beneden lopen. Emiel realiseerde zich wel, dat zijn zwak voor vrouwen weer geweld werd aangedaan, ’t was niet zijn idee geweest om samen deze reis te maken. Nu hij bijna dij aan dij met Brechtel Brecht op de achterbank van haar auto zat realiseerde hij zich dat dondersgoed. Beneden in het zelfbedieningsrestaurant was het heel rustig op die donderdagavond. Brechtel informeerde bij de balie of zij ergens konden overnachten, eigenlijk vroeg zij naar de bekende weg, allang had zij opgemerkt dat de Raststätte aangrenzend een kleine herberg bevatte waar nog voldoende slaapplaatsen waren voor de komende nacht. Emiel kon zijn ogen niet van haar afhouden. Hij had haar aan de balie zien staan bijna onopvallend met het personeel zien praten. Haar kort krullende rode haar met het dunne moderne veelkleurige montuur, het was hem niet opgevallen dat zij ook nog donker gekleurde contactlenzen onder haar brilleglazen droeg. Toen zij op hem toeliep had hij de grootste moeite haar te herkennen, ze liep zelfs anders, minder rechtop. Onder haar regenjas droeg zij een eenvoudige doorknoopjurk met open hals en korte mouwen, daaroverheen hing een loshangend zachtgeel vest. Haar blote voeten staken in platte schoenen. Emiel had haar jas aangepakt en op de dichtsbijzijnde kapstok gehangen. Zwijgend kozen zij een eenvoudige avondmaaltijd voorafgegeaan met soep van de dag en zuurkool met kleine gesneden stukjes worst, ananas en een klein puddinkje. Zij dronken er mineraalwater bij. Emiel probeerde een gesprek met haar te beginnen, meestal had hij daar totaal geen moeite mee, hij bedacht zich nog even maar bleef haar wel steeds aankijken. Af en toe draaide Brechtel haar hoofd weg om het restaurant te verkennen, maar zij verloor geen oogcontact met Emiel. Door haar donkere contactlenzen en bril kon Emiel zich nauwelijks Brechtel voorstellen, dat hij zijn best probeerde te doen met haar in gesprek te geraken. Hij had al begrepen, dat zij hem de laatste jaren had bestudeerd en gevolgd in zijn ambulante werk, zonder dat hij daar ooit erg in had. Hij had een groot hoofdstuk van zijn loopbaan afgesloten en stond op het punt weer een nieuw avontuur te beginnen. “Ongelooflijk, nu zit ik met jou hier aan deze tafel in dit restaurant, ’t is dat je me ‘als ’t ware’ ontvoerd hebt, daarvoor ben ik je reuze dankbaar. Ben je echt van plan van baan te gaan veranderen Brechtel ?” zo begon Emiel zijn gesprek die avond. “ Is er in jouw nieuwe leven ruimte voor een partner Brechtel ? Je laat me bijna geen andere keus, ik heb vele en verschillende relaties gehad, maar met jou zou ik graag iets nieuws willen beginnen. Lieve Brechtel ik doe je hierbij een aanzoek?” Emiel wachtte haar antwoord niet af. Hij pakte spontaan zijn Leica en maakte onverwacht een foto van haar.
